2022-07-03 09:31:06
Xotira
Yoʻlda ketayotib boshini otasining yelkasiga qoʻyvolib, uning quchog’ida mazza qilib uxlayotgan, beg’ubor bolakayni koʻrib qoldim. Ota bolasini quchoqlab olgancha, uning uyqusi buzilmasligi uchun sekin yurardi.
Bolaligim esimga tushdi, xotiralar jonlandi.
Taxminan 3-4 yoshlar edim. Yangi uyga koʻchgan edik. To’g’rirog’i qandaydur sababga koʻra, ijarada turgan uyimizdan chiqishimizga to’g’ri kelgandi. Yangi uyimiz eskisidan uncha uzoq emasdi. Shu sababli narslarimizni mashinada emas, qoʻlda, ya’ni oʻzimiz tashidik. Bir necha bor qatnov qilganimizdan soʻng tabiiyki charchadik. Narsalarni yangi uyga qoʻyib, eskisiga qaytar ekanmiz, yurishga erinib xarxasha qila boshladim. Oʻzi ne ne xayol-u tashvishlar bilan yurgan dadamga erkalik qila boshladim.
- Dada yurgim kelmayapti.
- Ozgina qoldi oʻg’lim, hozir uyga yetib boramiz.
- Yoʻq men boshqa yurolmayman, charchadim.
- Charchading?!
- Ha charchadim, boshqa yurolmayman.
- Shu yoqda oʻtirib biroz dam ol unda.
- Yoʻq. Oʻtiradigan joy yoʻq-ku. Undan koʻra meni koʻtaring, kuchingiz koʻp-ku.
- Koʻtaray? Seni-mi? Axir kap-katta bola boʻlib qolding-ku oʻg’lim!
- Hecham katta emasman. Bolamanku hali, ana qoʻllarimning kichikligiga qarang, kuchim ham siznikidek koʻp emas.
Dadam toʻxtab bir kulib oldilar-da, soʻng meni koʻtarib oldilar. Yelkalariga bosh qoʻyib, koʻzimni yumdim.
Oyimning ovozlari uyqumni buzdi. Uyg’onib qarasam, oʻrnimda, havo sovuq boʻlmasada ustim yopilgan holatdaman. Uyga qanday kelganim, oʻrnimga yotganim va qancha vaqt uxlaganimni sezmapman. Dadamni koʻrib negadur kuldim. Dadam esa: “Ustimga chiqib olib, uyquni bervordingiz-ku, oʻg’lim” - deb kuldi va boshimni silab qoʻydi.
Nega otamdan jahlim chiqqanda shunday xotirlar yodimga tushmaydi a?
Yoshligimdan mustaqil va mas'uliyatli bo'lishga undagan otam, katta bo'laverganim sayin menga chegaralar qo'ya boshladilar. Nimani qanday qilishim kerakligi aytib, har ishimni nazorat qila boshladilar.
16 yoshimdan boshlab ota-onamdan uzoda yashab, o'zim uchun o'zim qaror qabul qilishga o'rganganim uchun-mi bu "cheklov"lar menga yoqmasdi. Otam menga o'z tajribalaridan kelib chiqib osonroq va qulayroq yo'llarni taklif etardilar, bu esa menga yoqmas edi. Menga oson, hamma yuradigan qisqa yo'l emas, noodatiy usullar va qiyin yo'llar yoqardi, menga "motivatsiya" bo'lardi go'yo. Otam meni bilmaydi, menga past baho beradi deb o'ylab og'rinardim.
Katta hayotga qadam qo'yganimdan keyin otamni tushuna boshladim. Aytadigan gaplari, qiladigan ishlari oldingidek g'alati va tushunarsiz tuyulmasdi. Otam aslida meni qiynalishimni xohlamaganlari, qiynalishimni kuzatib, jim qarab tura olmasliklarini tushunib yetishim uchun, ko'p bor qiynalib ko'rishimga to'g'ri keldi. Yurishga eringanimda meni ko'tarib, u tufayli men yoqimli hordiqni tuyganimni his qilgan otam, hayotning past-u balandlarida meni o'ylagan ekanlar. Xuddi o'sha bog'dagi kabi, meni qiyinchiliklardan olib o'tishni hayotlari davomida bajarishga bel bog'lagan ekanlar. Men esa o'zicha "aqlli" axmoq, buni tushuna olmagan ekanim.
Hali ota bo'lganim yo'q, ammo otamni tushuna boshladim. O'zim ota bo'lsam, balki otamga bo'lgan mehrim yanada oshar.
Otalarimizni qadrlaylik, har qanday vaziyatda bizni ko'tarib olib, boshimizni yelkasiga qo'yib, hammasi yaxshi bo'lguncha boshimizni silaydigan bunday "qahramonlar" qachongacha biz bilan bo'lishini bilmaymiz axir...
#xotira_va_xayol
36 views06:31
X
