Кунларнинг бирида ярим тунда эшик тақиллади. Эшикни очган Жами | 🌸СОЛИХА АЁЛ🌸

Кунларнинг бирида ярим тунда эшик тақиллади. Эшикни очган Жамила опанинг кимгадир хушомад билан гапираётгани эшитилди:
– Вой, ўзим ўргилай, яхши юрибсизми? Ҳа кўринмай кетдингиз. Мени соғинтириб юбордингиз-ку...
– Йўғ-э, – эркак кишининг овозини эшитиб ҳайрон бўлдим. – Янгисидан асраб қўйибсан деб эшитдим.
– Ҳа, бегим. Ҳали қўл теккизилмаган.
– Бўл, олиб чиқ. Тезроқ кўрмасам бўлмайди...
Шу пайт мен ётган хонанинг эшиги очилди. Жамила опа тепамга келиб:
– Наргиз, тур ўрнингдан асалим. Юр мен билан, – деди. Ўз хонасига олиб кириб, тунги кўйлакни қўлимга тутқазди. – Шуни кийиб ол. – Бу либосда одамнинг қомати шундай кўриниб турарди.
– Йўқ, – дедим қалтириб.
– Бу нима деганинг? Манаман деган бойвачча келиб турибди, шансни қўлдан чиқарма. – Шундагина мен унинг кимлигини тушундим. Бу қўшмачи аёлнинг мақсади мени бошқаларга пуллаш эканлиги шундагина аён бўлди. Менинг титраб туришимни кўриб, Жамила опа юзимга тарсаки туширди:
– Ҳали менинг гапимга кирмайсанми? Шу пайтгача мен сени боқиб яшадим. Энди сенинг навбатинг, бўл кийин, тез чиқ... – Шу пайт Худойимнинг ўзи ёрдам берди. Хаёлимда шумлик туғилади.
– Майли, сиз чиқиб туринг, – дедим унга мулойим кулиб. Жамила опа менга қараб турди-да:
– Майли, сиз чиқиб туринг, – дедим унга мулойим кулиб. Жамила опа менга қараб турди-да:
– Тез бўл, – деганча чиқиб кетди. Уйимиз иккинчи қаватда эди. Бир амаллаб қочишни ўйладим. Аммо пастга тушишга ҳеч нарса йўқ эди. Деразани очиб қарасам, пастда қум уюми турибди. Кўзимни юмдим-у, пастга сакрадим. Омадим бор экан, қумнинг устига тушиб, ҳеч қаерим лат емади. Бор кучим билан қочдим. Аксига олиб ёмғир ёғарди. Ўша пайтда сизнинг машинангизга урилиб кетай дедим... кейин... кейин, – у ҳиққиллаганча гапиролмай қолди. Мен эса шубҳаларим тарқаганидан хурсанд эдим. Иккиланганча Наргизанинг қўлларини тутдим холос. Унга далда бериш учун қўлини сиқдим.
– Мен сизни ёлғиз қолдирмайман!
Ўша кундан бошлаб ҳаётимда қувончли кунлар бошланганди. Мен Наргиза билан бахтиёр эдим. У ҳақида ҳеч кимга гапирмасдим. Биз шаҳар четидаги уйда пинҳона учрашардик. Унинг самимий нигоҳлари мени ўзига асир этганди, Ҳар бир ёзган қўшиғимни унга эшиттирардим. Биринчи мухлисим у эди. Ўйламанг, мен унга ҳеч қачон ёмон назар билан боқмаганман. Орамизда самимий туйғулар бор эди холос. У мен учун покиза ҳилқат эди. Унга ортиқча қўл узатиш, ўз туйғуларимни паймол қилиш билан баробардек туйиларди. Наргиза менга ҳаёт завқини улашарди. Қалбим ўзгача ором олорди гўё. Наргиза менинг илҳом манбаимга айланганди. Севгининг нақадар буюк туйғулигига борган сари амин бўлиб борардим. Яратган менинг ҳам қалбимга иўшқни меҳмон қилгани учун ҳамду санолар айтардим. Зеро, Севги фақат муносиб кўрилганларгагина насиб қиларкан...
Ёдингиздами, ҳатто бир гал интервьюда ҳам «Мен қалбимнинг ягона сирини ҳеч кимга айтмайман», дегандим. Илк концертимда Наргиза биринчи қаторда ўтириб менга далда ва илҳом берганди. Тунлари телефонда суҳбатлашардик. Албатта, мендаги бу ўзгаришни онам пайқамай қолмадилар.
– Ўғлим, мени алдамасдан, у қизнинг кимлигини айт, – дедилар бир куни. Лекин қандай қилиб Наргизанинг болалар уйидан чиққан қиз эканлигини, у билан турмуш қурмоқчилигимни айтаман. Бироқ онам қийин-қистовга олганларидан сўнг бор ҳақиқатни ошкор қилдим. Онам индамадилар. Лекин... эртаси куни уйимизга опаларим келишди.
– Сен эсингни еб қўйдингми? Келиб-келиб, етим, бунинг устига фоҳишахонада ишлаган қизга уйланасанми? – деб жазавага тушишди. Мен уларга ўзимнинг хақ эканлигимни исботлай олмадим... “Мен билан ишингиз бўлмасин”, деб жаҳл қилганча уйдан чиқиб кетдим. Ўзим истаган инсон билан умр йўлимни боғлай олмаётганим юрагимни баттар тирнарди. Албатта, шундай бўлишини аввалдан ҳис қилгандим. “Сен эл кўзидаги таниқли одамсан, Жамшид! Одамлар нима дейди:”, деб гапирди опам. Менга одамларнинг фикри муҳим эмас. Бахт муҳим! Бахтим эса Наргиза биланку... шу тобда Наргизанинг ёнига боргим келди. Бироқ бу ҳолатда унинг ҳам кўнглини вайрон қилишдан чўчидим. Бормадим. Телефон орқали овозини эшитдим, холос.