Маълум вақтдан сўнг аёл вафот этибди. Эр ҳар куни аёлининг қабрига борар, аммо вабо асло қуримас экан. Бу ҳолат бир йил ўтса хам давом этаверибди. Эр бир куни кечаси аёлининг қабрига борибди. Қараса, аёлининг укаси опасининг қабрига челак-челак сув қуйяпти. Югуриб бориб ундан нега бунақа қилаётганини сўрабди.
- Мен опамнинг васиятларини бажаряпман. Опам ҳар куни қабрларига сув қўйиб туришимни тайинлагандилар.
