2023-02-22 20:37:56
Men aspiranturada o‘qiganimda to‘lanadigan stipendiya juda past edi, unga yashash tugul, o‘qishga to‘liq qatnab bo‘lmasdi. 2 haftalik yo‘lkiram bilan tushligimga yetardi. Shuning uchun qayerdadir ishlashga majbur edim. Universitet, litsey, reklama agentligi, abituriyentlarga repetitorlik...
O‘sha vaqtda bu ishimni orqaga suryapti deb o‘ylaganman. Hozir o‘ylab qarasam, bu menga ma'lum ma'noda erkinlik bergan ekan. Men yarim yillik, yillik hisobotlardan hozirgi tayanch doktorantlar qo‘rqqanchalik qo‘rqmaganman. Aspiranturadan ketish men uchun u qadar xavfli bo‘lmagan. Ikkita, uchta joyda ishlashimga qaramasdan, ilmiy ishim har doim men uchun hammasidan muhim bo‘lgan. Balki shu sababdir, aspiranturaning uchinchi yilida dekan qabul komissiyasida ishlaysiz deganida "meni ishlatishga yuridik jihatdan haqingiz yo‘q, ishlamayman" deb ayta olganman va yozni to‘liq ilmiy ishimning tahririga bag‘ishlaganman. Aspiranturaning rasmiy muddati bitgunga qadar ishimni besh marta qayta ishlagan bo‘lsam-da, ishimdan ilmiy rahbarim qoniqmagani uchun uni muhokamaga qo‘ymaganmiz. Bunda ilmiy rahbarimdan ranjish mening xayolimga ham kelmagan. Chunki menga ularning fikri, ularning nazdida arzirli ilmiy tadqiqot qila olish hamma narsadan, har qanday kengash qaroridan, aspiranturani vaqtida bitirishdan muhimroq edi.
Hozir esa tayanch doktorantlarga yaxshiroq oylik to‘lanayotgani hisobotlarni to‘liq topshira olmaslik doktorantlar uchun daromad manbaidan ayrilib qolish xavfini tug‘dirishi sababli ilmiy ishni sifatli qilishdan ko‘ra, nima qilib bo‘lsa ham hisobotlarni yopishga undayotganday nazarimda. Albatta, odamning o‘z ilmiga nisbatan yondashuvi bu yerda hal qiluvchi ahamiyatga ega.
@psixolingvist
3.8K views17:37
L
