Дархол жавоб ёздим. Эсимда қолган қўни-қўшнисига алоҳида сало | Nmuvahhida

Дархол жавоб ёздим. Эсимда қолган қўни-қўшнисига алоҳида салом ҳам ҳам йўлладим. Эртасигаёқ атайин оқ халатда , юзимга жиддий тус бериб суратга тушгач орқасига катта –катта қилиб ёздим.

“Родной опамга Тошкондаги катта дўхтир синглисидан!”

Ўшандан сўнг яна бирталай мактублар келди. Мен унинг хисобсиз илтимосларини бажаришга кўникиб қолгандим. Улар ғаройиб. Гоҳ юлдуз бўлган машхур қўшиқчи билан бирга тушган суратимни юборишимни сўраса, гоҳ самолёт ёки поезднинг олдида олинган расмларни талаб қиларди. "Опам" нинг кўнглига қараб, битта стипендиямга чипта олиб концертга тушганим, калондимоғ хонандадан гап эшитганим кечагидек ёдимда. Чунки ўша пайтда қўл телефонлари йўқ эди. Саҳна ортига ўғринча сураткаш бошлаб келсам, концертдан сўнг чарчаган хонанда хақоратлаб қувлаб солса бўладими. Унга ялиниб, ёлвориб, антиқа муҳлисаси ҳақида гапириб бериб аранг суратга тушиб, жўнатдим. Яна бир куни сураткашни Авиасозлар заводи олдидаги самолёт макети олдига, бошқа куни Темир йўл музейига бошлаб борганларим ҳам хангомаларга тўла эди. У Хатни қай тартибда ёзишимга ҳам эътибор берарди. Қўлимни қоғоз устига қўйиб, ручка билан юргизиб , бармоқларимга узук чизиб қўйишим майли, худди ўзидай қоғоз ва хатжилдни лаб бўёғ билан ўпишимни хохларди. Бўлмаса, соғинмаган бўлармишман.

Бўлажак шифокорлигим учун-ми, у каби хасталарнинг феъл-атворини тобора яхшироқ тушуна бошлагандим. Айниқса иккинчи курсдан хафтада бир марта 5-трамвай охиридаги “Рухий касаллар шифохонаси” га дарсга қатнай бошлаганимиздан сўнг. Уларининг феъли турфа. Чиройлиги ҳам, хуниги ҳам бор. Аммо ҳеч қайсиниси мен кўрган қизга ўхшамасди. Бир сафар хат жилд ичида сурат ҳам келди. Уни курсдошларимга кўрсатдим. Бир муддат суратга маҳлиё бўлиб қараб турган ўртоқларим шарақлаб кулиб юборишди:

- Роса кўнгилчансанда ўзиям. Ха, жиннилиги кўриниб турибдику! Нима, чиройли тентаклар йўқми?

Томоғимга тиқилган нарсани ютиб, суратни уларнинг қўлидан юлқиб олдим.

“Нима, сен унга ростдан сингил бўлмоқчимисан?” дея, важохатимдан қўрқиб кетган дугоналаримнинг очиқ-пинҳона кинояларининг охири йўқ эди. Аммо ҳаммасини ноябрнинг бошида келган “Дўхтир қиз, бу хатни ўзим ёздим” деган бир дона жумлага олмадим. Беш юз километр олисда бўлсам ҳам, кичкина устозидан ёзишни ўрганиб олган қизнинг қувончига шерик эдим.

***

Қисматнинг синовлари аччиқ экан. Бир куни ундан онаси қазо қилгани хақидаги мактубни олдим. Кўз ёшлардан сувалиб кетган харфлар сатрлар эмас , тоғдан баланд дард, осмондай чексиз армонларни териб чиққанди. Ҳокисоргина, муштдаккина кампирни эсладим. Ахийри бу оламнинг чексиз ғурбатларидан қутулибдида! Шу фикр ҳаёлимдан ўтиб, сесканиб кетдим. Бечора ақли заиф қизини кўзи қиймай, ҳеч кимга ишонмай, паймонаси тўлгандангина ўлишга мажбур булганига амин эдим.

Йиллар ўтди. Энди чегара билан боғлиқ машмашалар бошланган эди. У яшайдиган қишлоққа ўтиш амри маҳол, хохласам ҳам бора олмасдим. Тоғамнинг хотинидан синглисини енг учида қўшни йигитга узатилганини эшитганимда ҳам, тўққиз ойдан сўнг қўчқордек ўғил туққани хақидаги хабар етиб келганида ҳам ишонгим келмади. "Қандай қилиб? Нахотки!" дейману, аммо ўзимда йўқ хурсандман. Гарчи хатларни тўхтатиб, мен билан бутунлай алоқани узганидан яхшигина хафа бўлсамда, унинг баҳтиёр чеҳрасини, фарзандига қараб турган мунглиғ нигохларини, чиройли лабларидан чиқаётган аллани тасавввур қилардим.

***

Яна шошқалоқ йиллар ўтди. Охирги курсни ҳам битириш арафасидамиз. Уйдагилар "Тезроқ кел" деб шошириб қўйишмайди. Мен узатилаётган эдим. Тақдирнинг тухфаси туфайли Қирғизистонга келин бўляпман. Гарчи куёв бўлмишни атиги бир мартагина кўрган бўлсамда, ота-она танловига рози бўлдим. Ана, энди йўлларим очиқ. Тўйим куни бўлсада ўша қишлоққа бораман. Хақиқий дўхтир бўлиб, қўни -қўшнисидан уялмай, ҳижолат бўлмай кириб бораман. Уни тўйимга ҳам олиб кетаман деган ниятда эдим.

Ўша ёз тунларининг бирида ғалати туш кўрибман.