ЖАННАТ ПОЙИДАГИ ДУО Ўшанда Анқарада эдик. Чиройли автобуслард | 📚 Ibratli Hikoyalar 📚
ЖАННАТ ПОЙИДАГИ ДУО
Ўшанда Анқарада эдик. Чиройли автобуслардан бирига чиқишни хоҳлаган Темурбекнинг талаби билан, бекатда пойлаб, сариқ автобусга илашиб олдик.
Кун иссиқ бўлгани билан, ичкари муздай. Ҳаво айлантиргич ишлаб турарди.
Бўш ўриндиқларнинг бирига жойлашиб олгач, серсавол ўғлим билан ташқарида липиллаб ўтаётган манзараларни томоша қила бошладик.
- Бу Лени. Кейин Таёга ҳам чиқамиз-а, ойи?
- Хўп.
Таё – ҳаворанг автобус. Яна Гани, Роги ҳам бор. Кореянинг автобуслар ҳақидаги мултфилмини яхши кўрадиган ўғлим Туркияга келганимизда ранг-баранг автобусларга бошлашига кўникиб кетганман.
- Ана Нури қаранг! Такси у. Патни ҳам кўрдим. Полиция машинаси. Ураааа, яшасин! Ана, Харт, Шайн, Спиди...
- Сиз ҳам кўряпсизми? Уларга қўлингизни силкитиб қўйинг!
Боламнинг талабларини бажариб завқланиб кетаётгандим. Ногаҳон битта олд ўриндиқда ўтирган она-боланинг суҳбати қулоғимга чалиниб қолди. Аниқроғи ўзим истамаган ҳолда уларни эшитишга мажбур бўлдим.
- Ойижон ўша кўйлакни олиб бера қолинг. Битта янги кияй. Ўртоқларимнинг янги кўйлаклари кўўп.
Туркчада бижиллаб, ялинаётган қизалоқ ўғлимдан сал каттароқ кўринди.
- Хўп, хўп -дедимку. Бас қилгин, энди қизим.
Ўзи мендан кичик, аммо сочида бирортаям қораси қолмаган, қадди етмиш яшар кампирлардай букчайиб қолган озғингина она боласининг ялинчоқ нолаларига аранг чидаб, уни секинроқ гапиришга ундарди:
- Мен уялиб кетяпман. Атрофдагилар эшитяпти. Пулим бўлса олиб бераман деяпман-ку!
Қизча эса эшитгиси ҳам келмай, бадтар ялинишга тушди:
- Илтимос, олиб беринг. Ахир Янги йилда сўрасам, Ҳайитга олиб бераман, дегандингиз-ку! Нечта ҳайит ўтиб кетди. Ҳозир санай; бир, икки, уч, тўрт, яқинда бешинчиси келади. Сизни ҳалиям пулингиз йўқ! Дадам ўлмаганида аллақачон олиб берган бўларди.
Она-боланинг эгнига қарадим. Ниҳоятда хароб эди. Демак, ростдан аёлнинг пули йўқ. Қизча эса жудаям янги кўйлак кийгиси келаётганди.
- Майли, қизим. Ҳали Хайитгача анча бор. Бир амалларман. Сен менданмас, Худодан сўра!
- Худодан миллиард марта сўраяпман ойижон. Аммо мени эшитмаяпди-ку. Биласизми, нима деб сўрайман. Аллоҳим биласанми, ойим эртадан кечгача ишлаб зўрға нонга пул топади. У пуллардан кўйлак олдирсам, эгизак укаларим оч қолишади. Битта янги кўйлакчага етадиган алоҳида пул бериб тургин... – дейман.
Аёл қизининг бошини силар экан, теграсида ачиниш билан бақрайиб турган уч-тўртта кўзга қарай олмай йиғлаб юборди.
Автобус охирги бекатда тўхтади. Она-бола ҳам ҳамма қатори тушишга чоғланишди. Атрофга алангладим. Темурни кўтариб ортларидан эргашдим. Ниятим сал панароққа боргач аёлни ҳамиятига тегмай ўша янги кўйлакчага етадиган пулни бериш ва яна шу автобусда орқага қайтиш эди.
Одамлар гавжум жойдан ўтиб, бекатдан анча узоқлашишгач етиб бориб саломлашдим. Аммо мақсадимни англатишга улгурмадим. Қаердандир пайдо бўлиб қолган ўрта ёшлардаги одам гапимизни бўлиб қизалоққа айёрона илжайди:
- Менинг исмим Юсуф. Сеники-чи?
-Рейян
-Вой, ўзим айланай, Жаннат дарвозасига етаклаб келган Аллоҳимга ҳамд-у санолар бўлсин! Биласанми, нега орқаларингдан келдим.
-Йўқ, - дейишди она-бола бош чайқаб.
Юсуф кулимсираб бекатда тўхтаб турган бояги автобус томон ишора қилди:
-Мен сизлар ҳозиргина тушган автобус ҳайдовчисиман. Биласанми бугун қанақа кун?
-Йўқ, -деди қизча онасининг этагига яширинар экан.
Ўзини Юсуф деб таништирган ҳайдовчи телефонига назар ташлаб муҳим нарсани ўқиб бераётгандай овозига расмий тус берди:
- Давлат рақами....бўлган автобусда. Бугун бир миллионинчи йўловчи ютуқли чиптаси ўйналди.
Сўнг қизалоқнинг пойига тиз чўкиб кўзларига тикилдим
- Ва сен шу ютуқли чипта соҳибига айландинг болам.
Қизча бир муддат ҳеч нарсага тушунмай анграйиб қолди. Сўнг хурсанд бўлиб қарсак чалиб, сакрай бошлади. Бир неча дақиқадан кейин эса тарвузи қўлтиғидан тушгандай бўшашиб қолди:
- Адашдингиз амаки. Мен ҳали кичкинаман. Чиптам йўқ.
Юсуф зукко қизчанинг эътирозидан бироз талмовсиради. Сўнг ўзини қўлга олиб, илжайди.
- Адашганим йўқ. Чипта сен ўтирган ўриндиқ остига ёпиштирилган эди ва сен ўша ўриндиққа ўтирдинг, тўғрими? Демак ютуқ сеники.
