– Узоқда деганинг қаерда? – Жудаям-жудаям узоқдалар, бу ерга | 📚 Ibratli Hikoyalar 📚
– Узоқда деганинг қаерда?
– Жудаям-жудаям узоқдалар, бу ерга келишлари қийин.
– Гапинг ғалати-я, жудам-жудаям узоқда бўлсалар… – “Қайнона-қиз” бироз ўйлангач, давом этди: – Унда юлдуздамилар? Энг узоқ жой юлдуз-ку?
“Қайнона-қиз”нинг бу гапидан ширингина қизалоқ қувониб кетди, шодликдан чарақлаган чарос кўзлари билан унга боқиб:
– Ҳа, ҳа, юлдуздалар, жудаям узоқ юлдуздалар! – деб тасдиқлади-да, бу хира қизнинг навбатдаги саволидан чўчиб, қўғирчоқ ўйнаётган дугоналари томон югурди.
Боғчадан қайтганда: “Бувижон, юлдузлар қаерда?” деб сўради.
– Юлдузлар осмонда, – деди бувиси унинг саволидан ажабланиб. – Кундузи кўринмайди, қоронғи тушганда қарасанг, митти-митти чироқчаларга ўхшаб ёниб туради.
– Юлдузда одамлар яшашадими?
Бу савол бувини янада ажаблантирди. Умид билан тикилиб турган чарос кўзларга қараб, жилмайиб қўйди:
– Билмадим… балки яшашар. Катта бўлиб, яхши ўқисанг, олима бўласан, юлдузларга учиб бориб, ўзинг кўрасан.
Бувисининг бу гапи асалгина қизалоқнинг ширингина орзусига қанот бўлди: демак, юлдузлар осмонда, у ерда одамлар яшашади… уни соғинтираётган онажони ҳам ўша юлдузда… юлдузлар қоронғида кўринади, учиб бориб, онажонининг иссиқ бағрига етиш мумкин…
Бувижонига бошқа савол бермади. Чарос кўзларини дераза томон тикиб қоронғи тушишини кутди.
Бу пайтда… етти қаватли уйдан мингларча чақирим узоқликда, баланд бинолари томига қизил юлдузлар қўндирилган шаҳарнинг бадбўй ўликхонасида йигирма беш ёшлардаги, келиб чиқиши Марказий Осиёдан бўлган, исми насаби номаълум жувоннинг мурдасини крематорийга жўнатишга тайёрлашаётган эди…
Қоронғи тушди. Қўшни уй деразаларидан чироқларнинг нурлари таралди.
– Нимага тикилиб қолдинг? – деб сўради бувижони.
– Ана, юлдузлар кўринди! – деди ширингина қизалоқ ҳаяжон билан.
– Булар юлдузлар эмас, уйлардаги чироқлар. Юлдузлар осмонда бўлади. Бу чироқлар ўчганида юлдузлар кўринади…
Бувижони бу кеч нима учундир телевизорни ёқмади. Дам-бадам хўрсиниб, дераза томон тикилиб ўтираверди.
– Бувижон, юлдузга бирга учиб бора қолайлик, – деди ширингина қизалоқ умид билан тикилиб.
Оҳ… қани эди уча олсам…
Бувижони шундай дегач, пиқиллаб йиғлай бошлади. Дўмбоққина, оппоққина, ширингина набираси яқинлашган эди, уни қучоқлаб олиб узоқ йиғлади…
Йиғлаб-йиғлаб чарчаб, асалгина қизалоқни каравотига ётқизди. Чироқларни ўчириб, ўзи ҳам ётди. Хўрсинишлари анчагача тинмади. Онажонини кўриш орзусидаги қизалоқ ухламади. Деразага қараб ётаверди. Рўпарадаги уйнинг чироқлари бирин-сирин ўча бошлади. Ташқари зулмат чодирига ўралгач, умидли қизалоқ секингина ўрнидан туриб, деразага яқинлашди. Рўпарадаги баланд уй қоп-қора қутига ўхшаб қолган. Унинг тепасида милт-милт қилиб ожиз нур таратаётган юлдузлар кўринди. Ширингина қизалоқ бувижонини уйғотиб юбормаслик учун лиқиллаб қолган эски стулни асталик билан сурди. Сўнг стулга, ундан дераза токчасига чиқди. Энди юлдузлар янада кўпроқ кўринди. Улар орасида биттаси ялтиллаб нур сочаётган эди. Юлдузлар орасида онажонининг кулиб турган чиройли кўзларини ҳам кўрди.
– Ойижоним шу юлдуздалар, мени соғинганлар, мен ҳам соғинганман, кўпгина-кўпгина соғинганман… Ойижон, ухлаб қолманг, ҳозир учиб бораман…
Шу аҳд билан деразани очди. Юзига майин шабада урилди. Назарида аяжонининг ёқимли, илиқ нафаси урилгандай бўлиб, энтикди. Юлдузга тикилганча бир оз ҳаракатсиз турди. Фалакда яна онажонининг кулиб турган кўзлари кўрингач, юлдузлар сари қадам қўйди…
Ёши катта одам юқори қаватдан ўзини ташласа, қўрқув туфайли ерга етиб келгунича жони узилар экан. Чиройли қўғирчоққа ўхшаган ширингина қизалоқ қўрқмади, аксинча қувонди: у онаси томон учиб борар эди… Онажонига етиб боради, онажони билан юлдузда яшайди…
Ҳудди шу онда крематорийнинг қайноқ нафаси йигирма беш ёшлардаги жувоннинг жасадини куйдириб кул қилиб бўлган эди…
@ibratli_sozlar
