2022-09-02 07:21:48
ТУЙХОНАДАН КАЙТГАН КУЁВ...
– Қизни олиб дугонаси шошмай турсин, ёр-ёрай, шошмай турсин...
– Куёв келди, куёв келди!
Доира чалиб "Ёр-ёр” айтаётган қизнинг қўшиғи чала қолди. Қизлар қий-чув қилишиб, ўзларини эшикка уришди. Ҳаммалари куёвни кўришга ошиқдилар.
– Вуй-й...
– Бўйининг узунлигини...
– Костюмининг чиройлилигини...
– Бўйинбоғига қара!
– Киройи куёвинг бўлса шундай бўлса-да...
– Бўлди қилинглар, уялмайсизларми? – деди доира чалган қиз. – Ойша эшитса нима дейди?
Қизлар келган куёв дугоналарининг қаллиғи эканлиги энди эсларига тушгандек хижолат бўлиб лаб тишлашди ва четга чиқиб, куёв ва унинг икки навкарини тўрга, чимилдиқ томонга ўтказиб юборишди.
Куёвнавкарлар бирпасдан сўнг куёвнинг бир ўзини чимилдиқда қолдириб, момолар тутган товоққа атаганларини ташлаб, чиқиб кетдилар.
– Ҳай, қақажонлар, куёв ҳаммангнинг ҳушингни олдими, дейман? – деди момо қизларга. – Бориб келинпошшани олиб келмайсизларми?
– Вой, эсимиз қурсин! – қизлар шовқин билан Ойша "беркитилган” уйга, унинг сирдоши Фотиманикига югуришди.
– Жим! – лабларига бармоқ босди Фотима тўполон билан кириб борган қизларга. – Ойша намоз ўқияпти.
– Қанақа намоз? – ҳайрон бўлди қизлар. – Шу бугун-а?
– Қанақа намоз бўларди, Шом намозини ўқияпти, – деди Фотима. – Халақит бермай туринглар!
Қизлар жим бўлишди. Ҳаммалари оёқ учида даҳлизга киришиб, очиқ турган эшикдан ичкарида намоз ўқиётган дугоналарини ҳавас ва ҳайрат билан кузатишди.
– Ойша намоз ўқишини билмас эканмиз, – пичирлади бир қиз.
– Вой, кийимларининг ярашганини қаранглар! – деди бошқаси.
Уй тўрида ўзи тиккан жойнамоз устида намоз ўқиётган Ойшага адрас куйлагу лозими, бахмал камзули, ияги остидан танғиб олган оппоқ ҳарир рўмоли ҳақиқатдан ярашиб турар, бу либослар уни янада жозибали кўрсатар эди.
– Ана шу кийимларида кетмоқчи куёвникига, бунисига нима дейсизлар? – пичирлади Фотима.
– Йўғ-е! – қизлар ҳайрат билан Фотимага тикилишди.
– Ҳа, бу унинг қатъий қарори, никоҳ куйлаги олиб келгани ҳам йўқ. "Унақа куйлакни икки дунёда ҳам киймайман”, деди, – пичирлади Фотима. – Жим, намозига халақит бермайлик!
Ойшанинг пичирлаб оят ўқишлари, ўта малоҳат билан оҳиста рукуъ ва саждаларга боришлари қизларни сеҳрлаб қўйди.
– Фа би аййи алаи роббикумаа ту каззибаан...*
***
Келинни кутиб анчагина муддат ёлғиз қолган куёвнинг на келиндан, на унинг дугоналаридан дарак бўлавермагач, тоқати тоқ бўлди.
– Мен энди шундоқ туравераманми, айтилмаган гадойга ўхшаб? – деди у овозини кўтариб чимилдиқ ортидагиларга қараб.
– Бунча бетоқатсиз, куёв, – деди бир аёл кулиб. – Чидайсиз-да, энди, айланай. Қиз боланинг нози бўлади. Пардоз-андози бўлади. Бесабр бўлманг, ўргулай!
Тўлқин яна "бир соат” кутди. Келиндан дарак бўлмади.
– Ҳой, бирор тирик жон борми? Бу ерга нимага келдик ўзи? – деди яна Тўлқин. – Келин келмайдиган бўлса жўраларимни чақиринглар, "Дурак” ўйнаб турайлик!
– Мен шашка ўйнашни биламан, ўйнайсизми? – деди бояги аёл. – Эрим билан ўйнаб турамиз, ютқизган ўптиради.
Аёллар гуриллаб кулиб юборишди.
Тўлқин жаҳл қилиб чимилдиқни суриб ташлади ва ташқарига чиқиб кетди.
– Қани, келинпошша қаерда? – деди у унга пешвоз чиққан жўраларига тишлари орасидан сўзланиб.
– Оғирроқ бўл, оғирроқ, – деди билагидан маҳкам сиқиб ушлаб, уни четроққа тортган тоғаси Иброҳим ака. – Сенга Худо берибди, жиян. Келин намозхон экан, қўшнининг уйида намоз ўқияпти экан.
Тўлқин тоғасига бироз ҳайрон бўлиб қараб турди-ю, тоғаси кўрсатган уйга қараб юрди. "Бирор ишкал қилмасин”, деган тоғаси ҳам унга қўшилди.
– "Солиҳа хотин динингизнинг ярми, қолган ярмига ўзингиз ҳаракат қилинг”, деганлар Пайғамбаримиз алайҳиссалом, – деди Иброҳим ака жиянининг ёнида бораркан. – Келин танлашда адашмабсан, жиян, энди бу ёғига шу келинга муносиб бўл!
– Мен нима қилишим керак экан? – деди Тўлқин тоғасига ажабланиб қараб.
Давоми бор...
548 views04:21
А
