Bir paytlar kichkinagina qalb bo'lgan ekan. U shunchalar pok va yorqin ekanki... U toza sevgi va yorug'likdan yaralgan ekan.
Bir kuni o'sha qalb Xudoning oldiga kelibdi va aytibdi:
—
Men yorug'likka aylanmoqchiman.— Ammo sen shundoq ham yorug'liksan.
— Yo'q, men yorug'lik ekanimni bilishni hohlayapman.
— Sen buni bila olmaysan.
—
Ammo nima uchun?— Chunki seni o'rab turgan barcha narsa — bu yorug'lik. Yorug' joyda esa sen yorug'lik ekanligingni tushunib bo'lmaydi. Buni tushunishing uchun sen qorong'u joyga tushishing kerak.
— Qorong'ulikka qanday tushishim mumkin? Qayerga boray?
—
Afsuski, u yerga bora olmaysan. Chunki bu yerda yaratgan barcha narsam — yorug'likdan yaratganman — deb javob qataribdi Xudo.
Shunda mitti qalb qattiq hafa bo'libdi.
—
Menda sen uchun yechim bor. Seni qorong'u honaga olib kiradigan yordamchi topishing kerak. Shundagina sen kechirimli bo'lish nima ekanini, haqiqiy yorug'lik bo'lish nima ekanini tushunasan.
— Hohlayman, juda hohlayman.
— Ishonching komilmi?
— Ha, hohlayman.
—
Unda sen uchun bu ishni qilishga rozi bo'ladigan qalbni top — debdi Xudo.
