#Новелла (3-сон/2020)
Дилором АБДУРАҲМОН
ҲАЛИНЧАК
...Киприкларимда кўтариб юрдим уни, гоҳо шудринг каби сирғалиб юзимга тушди, лабларимга, кўксимга, юрагимга томди. Мен унинг ҳароратини сездим, у қонимнинг ҳароратига баробар эди. Мен унинг таъмини сездим, унинг таъми шўр эди. У шунчалар бетоқат, саркаш шарпаси ойдинда теграмда айланар, тунлар тушларимнинг тоқи узра қанот қоқиб турарди. У шунчалар безовта, бетизгин эдики, юрак уришларимни темир йўл устида Самарқанд томонларга елиб бораётган поездларнинг “тарақа-туруқ”ларига олиб бориб қўшиб қўярди. Чангали шунчалар чайир эдики, кўринмас занжир каби ихтиёримни кишанлади. Бағримни унинг беҳаловат чақмоғи урди, зарбидан ботинимда беҳузурлик титроғи пайдо бўлди. У эса теграмда айланиб менинг беҳол аҳволимни тамоша қиларди...Батафсил...
Ва ниҳоят бир куни эрта тонгда унга қараб:
– Сенинг исминг СОҒИНЧ, – дея шивирладим. У индамади, тилсиз, забонсиз эди.
Телеграм каналга уланиш:
"Шарқ Юлдузи" журнали
