2022-08-29 05:44:13
SAODAT ASRI QISSALARI TOIF SAFARIRasululloh (s.a.v.) endi Makkada ko‘chaga chiqa olmay qoldilar. Qaerga borsalar, odamlardan kinoya, so‘kishlar eshitardilar. Qur’on tilovat qila boshlasalar, atrofda mushriklar atay baqiribchaqirishar, childirma urib, qarsak chalib, ruhan ezmoqchi bo‘lishar edi.
Nihoyat Makkani tashlab chiqib ketishni, vazifalarini boshqa yokda ado etishni ixtiyor qildilar. Yonlariga tutingan o‘g‘illari Zaydni olib, Toif sari yo‘l oldilar.
Bir necha kunlik safardan so‘ng Toifga yetib bordilar. U yerda imon keltirgan kishilarni uchratish ehtimoli bor edi. Ularning yordamida Makka xalqining odobsizliklarini to‘xtatish imkoni topilsa xam ajab emas. Toifda so‘zlari o‘tadigan uch kishi bor edi: akaukalar Abdu Yalil, Mas’ud va Habib.
Ammo kutganlarining teskarisi bo‘ldi. Uchala akauka imonga kelish tugul, Rasulullohni mazax qila boshlashdi. Shunday haqoratomuz so‘zlar yog‘dirishdiki, bu borada hatto makkaliklardan ham o‘tib tushishdi.
— Modomiki imon keltirmas ekansizlar, loaqal bu suhbatimizni sir tutishlaringizni iltimos qilaman. Makkaliklar zinhor bundan xabardor bo‘lishmasin.
— Yo‘o‘q, hunaring ketmaydi. Makkaliklarga bor gapni albatta yetkazamiz, zudlik bilan, — deyishdi.
Ularning gap uqmas kishilar bo‘lib chiqqani xam mayli, hatto arablarga xos mehmondo‘stlik, musofirga hurmat kabi odatlarni xam oyoqosti qilishdi. «Shunday jiddiy bir inson qanaqasiga yolg‘on gapirishi mumkin?» deb o‘ylab ham ko‘rishmadi.
Rasululloh (s.a.v.) ularning yonidan xomush chiqib ketdilar. Yana Makkaga, yana ashaddiy dushmanlarining orasiga qaytishlari kerak edi. Biroq tinchgina ketishlariga ham qo‘yishmadi.
Badbaxt bir kimsa Faxri Koinot janoblarini toshbo‘ron qilishni buyurdi. Nima qilarini bilmay yurgan bezori bolalar ko‘ngillarini xushlaydigan bir ermak topilganidan shodlanib, ishga kirishishdi. Qullar, bolalar so‘kaso‘ka, Rasuli akramning (s.a.v.) orqalaridan tosh, kesak yog‘dira boshlashdi. Shovqinsuron ichra ikkinchi buyruq eshitildi:
— O’ldirib qo‘yishdan ehtiyot bo‘linglar!..
Buning ma’nosi — katta tosh otma, belidan yuqorini mo‘ljallama, degani edi. O’ldirib qo‘ysalar, olinajak intiqomdan, Quraysh bilan uzoq yillar yovlashishga to‘g‘ri kelishidan qo‘rqishardi.
Zayd Rasulullohning (s.a.v.) goh o‘ng, goh chap tomonlariga, goh orqalariga o‘tar, toshlarga o‘zini tutib berib, Buyuk Payg‘ambarimizni — tutingan otasini muhofaza etishga urinar edi. Shunga qaramay, Rasulullohning (s.a.v.) oyoqlari qonga belandi. Toifdan chiqqanlaridan keyin ham toshbo‘ron allaqancha joygacha davom etdi. Eshitmagan haqoratlari qolmadi.
— Yolg‘onchi!..
— Bore, payg‘ambar emish!..
— Ollohga qarshi yolg‘on gapirishdan uyal!.. Nihoyat buyruqni qoyilmaqom qilib bajarganlariga qanoat hosil qilgan toiflik daydilar ortlariga qaytib ketdi. Bir badbaxt oxirgi toshini otar ekan:
— Bu kunni hech unutma, ey yolg‘onchi payg‘ambar! —deb baqirib qoldi.
...Rasululloh (s.a.v.) bu kunni haqiqatdan ham unutmadilar, unuta olmadilar. Yillar o‘tib, suyukli xotinlari Oyisha onamiz (r.a):
— Yo Rasululloh, Uhud jangidan ko‘ra ham achinarli, alamli kun bo‘lganmi?! — deb so‘raganlarida, Toif voqeasini eslab, u savdolarni bir boshdan gapirib bergan edilar. O’sha kundagiday g‘am-g‘ussaga cho‘mgan boshqa kunni eslay olmasliklarini ta’kidlagan edilar...
@bayyina_books
58 viewsMuhammad Ali, edited 02:44
B
