Печкага ўтин ташлаётган она
Қиш. Қишлоқда тонг ота бошлади.
Онам ҳовури пасайган печкага ўтин ташлайди. "Жонҳузур"нинг чарсиллаб, гуриллаб ёнишини кўрпага ўраниб ётганча томоша қиламан. Хона бир зумда исиб кетади – қандай ёқимли.
Эрталаб кўпинча сариёғ солинган қайноққина сут ичамиз. Мактабга кечикаётган бўлсак онам сутимизга нон тўғраб қўяди.
...Эшик биров тепиб юборгандай шарақлаб очилади. Ташқаридан синглим билан укам уриниб-суриниб кириб келади. Улардан кейин отам кўринади. Биламан, эрталабдан отам ҳовлининг қорини кураган. Бу икковлон қори очилган жойларни супуриб тозалаган – мириқиб ўйнаган.
Шу дамда ўша болалик чоғларини жуда-жуда соғиняпман.
Шаҳар. Эрталабдан қишлоққа – отамга телефон қиламан. Секин гапиради, укамнинг ўғли ҳали уйғонмаганини айтади. Данагидан мағзи ширинда.
– Ота, энам яхшими? Нима қиляпти?
– Энанг – бардам! Печкага ўтин ташлаяпти...
Укамнинг ўғлига – неварамга бирам ҳавасим келяпти.
Икром Аввалбоев
https://t.me/Avvalboyev
