ЎҒИРЛАНГАН КЕЛИНЧАК Қандай ўғирлашди, келинчакнинг ўзи ҳам б | .
ЎҒИРЛАНГАН КЕЛИНЧАК
Қандай ўғирлашди, келинчакнинг
ўзи ҳам билмай қолди. Кўзини очса,
бутунлай бошқа чимилдиқда ётибди.
Аслида чимилдиқ ҳам эмас, улкан
бир залнинг бурчагига солинган
кўрпа-тўшак устига тортилган тўр
парда. Қўл-оёғини қимирлатмоқчи
эди, қисиб боғланган чилвир имкон
бермади. Қичқириш учун эса
оғзидаги латтани чиқариб ташлаш
лозим эди...
Муниса ингради, кўзларидан
дув-дув ёш тўкилди. «Мени ким
ўғирлаб келди? – деб ўйлади у. –
Қандай душманимиз бор эди?
Оғзига тиқилган латта оддий
латта эмас эди: атрофига тангачалар
қадалган куёвлик дастрўмоли.
Муниса бошини силкиган эди,
тангачалар шиқирлади.
Шу пайт залнинг нариги
томонидаги эски эшик ғийқиллаб
очилди. Ғира-ширада бир шарпа
яқинлаша бошлади. У жуда
баҳайбат кимса, шекилли, пол
гурсиллаб, деворларда акс-садо
берарди. Муниса кўзлари қинидан чиққудек ҳолда қилт этмай ётар,
назарида, юраги уришдан тўхтаб,
ўлиб қоладигандай эди...
Давоми бор...
