2022-02-27 19:34:37
Biz «Alloh, Alloh!..» deya hayqirar ekanmiz, inglizlar “Ur-raa!” deb baqirishardi. Bu shovqin-suron ichida ikki taraf ham hayot-mamot uchun kurashayotgan edi. Baʼzan ular ustun kelar, baʼzan biz ustun kelardik. Nima bo‘lganda ham, hujumga qarshi tura olayotgan edik.
Ko‘z qirim bilan O‘rxonni izlardim. Topolmagach, «Evoh! O‘q yegan bo‘lsa-ya!» deb o‘yladim. Ammo ovozi kelgach, qayerda ekanini taxmin qildim.
– Kel, kel yonimga! Kelaqol gazandalar! Kuningni ko‘rsataman hammangning... Badal Rashid, yordamga!..
O‘rxonni beshta ingliz askari qurshab olgan ekan. U nayza o‘qtalar, dushman esa chap berardi. U tinmay Badal Rashidga baqirardi: «Rashid, kel tezroq!»
– Hozir yetib boraman, biroz chida! Mana, ketyapman...
– Harakat qilyapman, beshtasi o‘rab oldi meni...
– Beshta bo‘lsa nimayu, oltita bo‘lsa nima?..
Shu payt o‘z atrofida aylanib, dushmanni yaqiniga yo‘latmayotgan O‘rxon yelkasidan o‘q yedi. U yerga yiqilmaslik uchun bor kuchi bilan chiranar edi. Ammo uzoqqa bormadi, vazminlik bilan tiz cho‘kib qoldi. O‘zini qanchalik himoya qilishga urinmasin, besh dushman askarining sanchilayotgan nayzalari yaltirab ko‘rinardi xolos. Buni ko‘rgan Badal Rashid hayqirgancha o‘sha yoqqa yugurar ekan, yo‘lini kesib chiqqan ikki dushman bilan urishishga majbur bo‘ldi. O‘rxonning ovozi chiqmas, dushman esa hamon unga nayza sanchishda davom etardi. “O‘rxonim!...” deya oldim xolos.
"57-polk. Falastin" kitobidan
9 views16:34
Y
