Бир йигит туш кўрибди. Тушида у катта йўлда бораётган эмиш, йўл четидаги бепоён далада кишилар буғдой экаётганмиш. Буғдой тезда етилар, улар ҳосилни йиғиб олиб, кейин ёқиб юборишаётган эмиш. Бир одам катта тошни кўтаришга ҳаракат қилар, аммо уддалай олмасмиш. Бироқ устига бир тош қўшилса қийналмай кўтарар, учинчиси қўшилганда эса иши яна-да осонлашаётган эмиш. Бир нечта киши қўйнинг устига миниб, югуртириб боришаётганмиш. Орқаларидан кўп одамлар чопишар, аммо етишолмасмиш...
Йигит уйғониб, тушининг таъбирини билиш учун донишмандга учрашибди. Донишманд шундай изоҳлабди:
Донишманднинг изоҳи...
