Бир куни Томас Эдисон мактабдан келиб, онасига ўқитувчисининг хатини берган. Онаси мактубни ўғлига овоз чиқариб, кўзларида ёш билан ўқиб берган.
"Ўғлингиз даҳо. Мактабимиз эса жуда кичкина ва унга зарур билим берадиган ўқитувчилар йўқ. Илтимос, уни ўзингиз ўқитинг".
Онасининг ўлимидан кўп йиллар ўтиб, бир куни у эски оилавий архивларни кўздан кечираётганида ўша хатни кўриб қолган ва очиб ўқиган:
"Ўғлингизнинг ақли заиф. Биз уни мактабдаги бошқа болалар билан бирга ўқита олмаймиз. Шунинг учун уни ўзингиз уйда ўқитишингизни тавсия қиламиз". Хатни ўқиган Эдисон йиғлаб юборган. Кейин у кундалигига шундай деб ёзиб қўйган:
"Томас Алва Эдисон ақли заиф бола эди. Қаҳрамон онаси туфайли у ўз даврининг буюк даҳоларидан бирига айланди".https://t.me/+fDfbkTmzJQBlM2Iy
