#тавбаи_насуҳ Муаллиф: Ummu Zaynab Ummu 226-қисм “Эй | Ummu Zaynab Ummu-Azizaxon Ismoilova ijodi kanali
#тавбаи_насуҳ
Муаллиф: Ummu Zaynab Ummu
226-қисм
“Эй Худо! Яна нима бўлди, унга? Нега бақирди? Ёки менга шундай туюлдими?!”
Оёқлари уни Иёзнинг хонаси томон судраб борди. Чироқни "бисмилло" деб туриб ёқди ва чироқ ёниши билан кўзи қамашиб кетди. Кўрди: ўғли ўзининг шохона ётоғида бошини чангаллаган кўйи ўтирибди. Жим...
Хонада эса худди биров тутантириқ тутатиб ўйнагандек сезилар-сезилмас кўкимтир тутун сузиб юрибди. Афшар хоним тутунга ажабланиб қаради.
"Қаердан келди бу тутун? Ё, кўзимга кўриняптими-а?!"
Сўнг Иёз томонга қаради. Ўғлининг ваража тутгандек дағ-дағ титраётган елкаларига кўзи тушди-ю Афшар хоним тамомила ўзини йўқотиб қўйди.
—Иёз! Иёз, болам... Ўзингни қўлга ол... Шошма... Шошма деяпман, сенга... Мен ҳозир... Ҳозир!
Саросима билан атрофга аланглаб қўлга илашимли узунчоқ ва япасқи, кўринишидан қошиққа ўхшаб кетадиган аллақандай буюмни қидира бошлади. Аммо вақт оз, фурсат ғанимат эди!
Тубсиз жарлик ичида қора қуюн билан қўшилишиб чирпирак бўлиб айланаётган Иёз ва ниҳоят қуюн яқинига келгач у аслида худди отнинг ёлидек қалин ва қоп-қора, тундек сим-сиёғ сочлар эканлигини тушунди.
Оёғи, бели... Сўнг юзи, лабларига, кўзига... Ана ўша ҳар бир толаси қийиб, бўлаклаб, узиб ташлашга қодир бўлган қил толалар секин-аста ўрала бошлаганини сезаркан ўзини ночор ва имконсиз қолган бечорадек хис қилди.
Ақли етиб турибди, ҳозир ўзини ғумбакдек ўраган бу сочлар аста-секин уни бўғма илон каби ҳар тарафдан қисиб кела бошлайди. Ана ундан кейин эса кеч! Унинг чангалидан омон чиқишнинг иложи йўқ...
Иёз қўл деб тушунган аъзосини секин-аста қимирлатиб кўрди. Салдан кейин ҳис қилдики, бўғзига таёқдек тиралиб турган бу ўзининг қўллари экан.
Сочлар қамалини ёриб ўтиш осон бўлмади. Гапирмоқчи эди, оғзидан чиқаётган сўзлар шу кунгача ўзи гапирган, фикрини тушунтириб келган тилда эмаслигини тушуниб қўрқиб кетди. Эсида бор: устоди кабир гапирарди бу тилда...
Шундан кейин у кўринмас душмани билан жим, овозсиз суратда курашишни маъқул кўрди.
Бу кураш аллақаёқдан шув этиб тушган нур мустаҳкам ва пишиқдек туюлган қилларни ҳанжардек узиб-кесиб юборган лаҳзагача давом этди. Иёз бор овозида қичқирди!
—А-а-а-а!
Қуюн парча-парча бўлиб ундан олисга силжиди. Сўнг увада булутлар каби хира тортиб ўзидан-ўзи кўздан ғойиб бўлди. Иёз остонада кимдир турганини ҳис қилди.
Худди биров қаттиқроқ зарб билан уриб, у кўзини бу кўзи устига чиқариб қўйгандек ўзи ётган хонага қийшайиб қаради. Шифтнинг ярми худди ерга оқиб тушгандек. Деразадан тушиб турган нур худди синган муз бўлагидек ерда бўлак-бўлак бўлиб ётибди.
Елкалари дир-дир учаётганини хис қилиб гажак торта бошлаган қўлларига қаради. Чириллаб айланаётган бошини апил-тапил кафтлари орасига олди. Уни энди тутқаноқ тута бошлаганди.
Чироқ ёки нур анча олдин Иёзнинг шуурида ҳанжар каби ярқ этган бўлса-да, аслий воқеликда мана энди, Афшар хоним тарафидан айни шу лаҳзаларда хонани ёриштириб юборди.
Абдулмажид қори ҳузурига келган меҳмонни кузатиб масжид ташқарисигача чиқди. Ёши катта одам, жўжабирдек жон, қолмишига битта-ю битта ўғли ўғриликни ўзига касб қилиб олган. "Қўли эгриликни ташлайман" деб гоҳ отасига, гоҳ оқсоқолларга ҳар хил ваъдалар бериб, қасамлар ичади, аммо ичаётган қасамларининг бари эчки қасами! Ҳалиям касбини ташлагани йўқ. Мана энди "булар маҳаллада яшамасин" деб жуда кўпчилик уларни кўчириб юбориш пайига тушган.
Бўлгулик қари ота-онага бўлади!
Абдулмажид қори "майли, сиз учун яна ўртага тушаман. Оқсақолларнинг олдидан бир ўтиб кўрайчи!" деди.
Шу пайт масжид эшигидан сал нарироқда қандайдир одамнинг шарпасига қорининг кўзи тушиб қолди. Даставвал уни чолнинг ўғли деб ўйлади. Аммо салдан кейин шарпани мутлақо чолга алоқаси йўқлигини пайқади.
-Бу бола қачон эсини йиғиб оларкан-а?! Ҳеч ҳотиржам бўлолмаяпман. Бурунги замон бўлганда, аллақачон қўлсиз, оёқсиз қоларди! Худо инсоф берсин...
"Мендан кейин нима бўларкан?" деб бемалол оёғингни узатибам ўлолмас экансан!
(Давоми бор)
@Ummuzaynabummuijodi
