Иймон луғатда: тасдиқлаш ва иқрор бўлиш деган маънони англатади.
Шариатда: Тил билан айтиш, қалб билан эътиқод қилиш ва тана аъзолари билан амал қилишдир. Тоат билан кўпаяди, маъсият билан камаяди.
Имом Аажуррий (роҳимаҳуллоҳ) айтадилар:
«Иймон – қалб билан тасдиқлаш, тил билан иқрор бўлиш ва тана аъзолари билан амал қилишдир. Инсонда мана шу уч хислат жам бўлмаса, мўмин бўлмайди».
Ибн Таймийя (роҳимаҳуллоҳ) айтади:
«Биздан аввал ўтган салафларимиз иймон билан амалнинг орасини ажратмас эдилар. Амал иймондандир ва иймон амалдан. Ким тили билан иймон келтирса ва қалби билан билса ҳамда амали билан тасдиқласа – ана ўша узилиб кетмас мустаҳкам ҳалқадир. Ким тили билан айтса-ю, қалби билан билмаса ва амали билан тасдиқламаса охиратда ютқазгувчилардан бўлади».
