Нуриддин Исмоилов | ГУНОҲКОР (33-қисм) Тўхтасин ака кичикроқ | ЎЗБЕГОЙИМ КАНАЛИ
Нуриддин Исмоилов |
ГУНОҲКОР
(33-қисм)
Тўхтасин ака кичикроқ амалдор бўлганида, майлийди. Дарров Толибни ичкарига олиб киришар, «Қачон, қаерда, қандай қилиб, кимдан пора олган?» дея суриштиришарди. Энди эса уни камерага олиб киришиб орқасига битта тепишди.
— Сен қайнотангни сотдинг. Бошқа биров ҳақида айтмаса ҳам бўлади. Сен иркитсан, — дейишди. Тамом!..
Ташқаридан қараганда бошқаларникига ўхшайдиган, ичкариси эса бутунлай бошқача дала ҳовлига келганларидан сўнг Наргиза, Намунанинг опаси, эрини бозорлик қилиб келишга жўнатди. Шу гапни эшитиши билан Намуна кийимларини ечиб, ўзини сувга отди. Опаси уни уришди. «Ярамас, шарманда, биров ким келиб қолса, нима қиласан?» деди... «Кун совуқ, сув ундан ҳам совуқ, тез чиқ, шамоллаб қоласан», деди. Аммо Намуна опасига қулоқ солмади. Роса у ёқдан-бу ёққа сузди. Тишлари бир-бирига урилиб такиллаган овоз чиқара бошлаганидан сўнггина сувдан чиқди. Наргиза шу заҳоти унинг устига катта, ҳаммом сочиғини ёпди. Баданига ароқ суртди...
Улар икки кун қолиб кетишди, дам олишда. Тўхтасин ака хотини Сора билан шу куни кечки пайт уйига қайтиб кетди. «Биз борайлик, кимдир шаҳарда бўлиши керак-ку», деди...
Намуна шу чўмилишида шамоллаган экан. Олдинига бурни оқди. Дала ҳовлидан қайтар чоғлари иситмаси чиқди...
У бир ҳафта тўшакда ётди. Умуман ишига қарамади. Опаси Нодирага илтимос қилди. «Эркин аканинг ўзи эплайди, лекин бориб хабар олинг», деди.
Ўша бир ҳафта ўтгач эса Эркиндан Сардорнинг қайси қамоқхонада ётганлигини сўради.
— Нима қиласиз уни? — деди Эркин.
— Бориб кўриб келаман. Шароитини ўрганаман. Имкони бўлса, таниш-билишларни ишга солиб оқлатаман.
Унинг мана шу гапи Эркинга ёқди. Нима бўлса, бўлсин, Сардор қутулиб чиқсин, отасининг ёнига борсин. Майли, кейин қишлоқдан чиқмасин. Ахир қишлоқдан чиқмай яшаб юрганлар озми?.. Бундан ташқари, Эркиннинг ҳам юзи қайсидир маънода ёруғ бўлади.
Улар бирга қамоқхонага боришди. Олдиндан келишиб қўйилганди. Отаси керакли одамларга қўнғироқ қилган. Мана шундай учрашувни уюштириб беришни илтимос қилган эди. Намуна эса эрини ёмонлаган. Ёлғон гапириб ёмонлаган. «Мен меҳнаткаш, камбағал, ҳалол бир йигитни боғбонликка олгандим. Лекин анави шоқол қаматиб юборди. Паст. Кичкинагина маошини бермаслик учун шундай қилди. Менинг ҳам айбим бор. Чунки ҳимоя қилмадим. Қўрқдим ҳимоя қилишга. Шунинг учун бориб кўриб келсам. Агар иложи бўлса, уни чиқариб олсак», деди.
— Ҳозирча бориб узрингни айтиб кел. Чиқариб олиш масаласини кейинроқ кўрармиз. Толибнинг «тиқилиб» кетганига кўп бўлмади. Анча шов-шув бўлди. Бир жойларда менинг ҳам исмимни эсга олишди. Шуларнинг ҳаммаси озгина эскирсин. Кейин бирор нима қилармиз, — деди.
Аммо у озгина пулга қамоқда қайта суд қилиш мумкинлигини ва озод қилиш мумкинлигини билар эди. Бунисини айтмади.
Тиконли, симли деворлар, тиконли, симли йўлаклар Намунани ваҳимага солди. Наҳотки худди мана шунақанги жойларда одамларни сақлашса, дея хаёлидан ўтказди у.
Учрашув хонаси қандайдир совуқ эди.
Намуна бир муддат ўтирди. Нима дейишини, қандай кечирим сўрашини режалаштирди. Бироқ режаси дарров эсидан чиқиб кетди.
Эшик шарақлади. Очилди. Намуна бирдан ўрнидан турди. Эшик томонга юзланди. Вужуди титрай бошлади... Олдинига аскар, кейин қамоқхона кийимидаги Сардор кўринди.
— Ассалом алайкум, — деди бирдан Намуна.
— Нега келдингиз? — дея сўради Сардор унинг саломига алик ҳам олмасдан.
Намуна унинг бундай савол беришини кутмаганди. Довдираб қолди.
— Мен... Мен... Сизни...
— Устимдан кулиш учунми?
— Йўқ. Унақамас. Сизни кўргани келдим. Сиздан кечирим сўрагани келдим?..
— Шартмас кечирим сўрашингиз...
— Сиз нега бунақасиз?
— Менга нима қилибди?
— Тошбағирсиз.
— Менинг вақтим йўқ.
— Нима, қамоқхонада вақтингиз йўқми? Сизга вақт ўтгани муҳиммасми? Қанча тез вақт ўтса, шунча яхши эмасми?
— Вақт менинг хоҳишимга қарамайди.
— Ҳой, инсон... Мен жаҳл устида шундай қилиб қўйдим. Ўзим ҳам нима қилаётганимни билмасдим... Кейин бунақа бўлиб кетиши тушимга ҳам кирмаганди...
