Нуриддин Исмоилов | ГУНОҲКОР (32-қисм) У ўрнидан турди. Онас | ЎЗБЕГОЙИМ КАНАЛИ
Нуриддин Исмоилов |
ГУНОҲКОР
(32-қисм)
У ўрнидан турди. Онаси ҳайҳайлади, отаси ҳайҳайлади. Чойингни ичиб кет, дейишди. Бироқ Намуна кўнмади...
Ниҳоят, у жой топди. Хадранинг орқасидан. Сотмоқчи бўлган одам телефон рақамини ташлаб кетган экан. Қўнғироқ қилди. Дарвоқе, унинг энг аввалги иши телефон сотиб олиш бўлган эди.
Эгаси нархни қиммат айтди. «Сотмас эдим, пул зарур бўлгани учун сотаяпман», деди. Намуна шу заҳоти учрашишни таклиф қилди. У рози бўлди. Ярим соатда келаман, деди. Намуна эса дарров отасига қўнғироқ қилди. Ўшанда отасининг бегоналар билан қандай оҳангда гаплашишини билиб олди. Одатда, у қизи билан юмшоқ гаплашарди. Она қизим, дерди Намуна салом беришга улгурмасидан. Кейин бир муддат эркаларди. Намуна кутарди унинг эркалашлари тугашини. Энди эса дағал овозда гапирди.
— Ким?! Нега қўнғироқ қиляпсан?! — деди отаси.
— Адажон, бу мен Намунаман, — дея кулди Намуна, — қўрқитиб юбордингиз.
— Эй, узр, қизим. Бегоналар кўп қўнғироқ қилишяпти охирги пайтлар. Нима гап, қизим?..
— Ада, мен жой топдим. Юристингиз керак бўлиб турибди. Менга жойини сотадиган одамнинг ҳужжатларини кўриб берсин. Лекин жой менга ёқди. У ерни ҳам цех, ҳам дўкон қилсам бўларкан. Харидорлар тикиладиган нарсаларни ўз кўзлари билан кўришади. Бирортасига кўйлакнинг бирорта жойи ёқмаса, шу ернинг ўзида худди айтганидай қилиб беришади, — деди Намуна шошиб.
— Ўзимнинг ақлли қизим. Бу энг тўғри қарор, ҳозир етиб боради. Сен жойини айт.
Намуна манзилни тушунтирди ва ўзи машинадан тушди-да, мўлжалига олган бинони яна кўздан кечира бошлади. Дарвоқе, у узун кўйлакда эди. Атайлабдан шундай кийинди. Кияётганида Толибни эслади. «Менга латтага ўраниб олган хотиннинг кераги йўқ. Менинг хотиним замонавий бўлиши керак. Менинг хотинимни кўрганларнинг оғизлари очилиб қолиши керак», деганди. Ҳа, шундай эди. Намуна қанчалик очиқ кийинса, Толиб шунча хурсанд бўлар эди...
Юрист бино эгасидан олдин келди. У ҳам айланиб Намуна сотиб олмоқчи бўлган иморатни кўрди. Сотувчи келди. Ақлли одам экан, ҳужжатларини ўзи билан олган экан. Ҳуқуқшунос уларни бирма-бир кўздан кечириб чиққанидан кейин розилик билдирди. Улар нотариусга боришди. Шу ерда Намуна бирдан беш минг доллар берди. «Илтимос, менга уч кун ичида ҳаммасини тайёр қилиб берсангиз», деди.
Кейин Қўйлиққа кетди. Эркинни топди. Эркиннинг ўзи топилишга шай бўлиб турган эди. Кутарди Намунанинг келишини. Балки, келмас, деб ҳам ўйлади. Намунани кўрганидан кейин хурсанд бўлди. Намуна у билан бирга ўқув маркази қидирди. Ахир мардикор аёлларни аввал ўқитиш керак эди-да. Шунчаки тикишни билиш билан иш битмайди... Топишди. Ўқитувчи бирданига ўн беш кишига дарс беришга рози бўлди. Аммо у ҳам хизматини қиммат айтди. Намуна кўнди. Кейин у ҳар хил журналлар сотиб олди. Мода журналлари. Яна Қўйлиққа қайтиб борди. Машинани сал узоқроққа қўйиб, аёлларни Эркин билан бирга кузатди. Кўзи билан иш бериш-бермаслигини чамалади. Ўн бештасини ажратиб олди. Ана ундан кейин Эркинга шу аёлларни бошлаб келишни буюрди. Ўзи ҳам машинадан тушди...
Аёллар бирдан Эркинни ўраб олишди. Анча вақт чуғур-чуғур қилишди. Охири ўша ўн бешта аёлга яна бештаси қўшилиб, Намунанинг ёнига келишди. Келганлардан тўрттаси Намунани тезда таниди. Ахир бу ўша, бир келиб пул тарқатиб кетган қиз-да. Шу боисдан дарров Намунага бўлган ишонч ортди.
— Мен, — деди Намуна уларга бир-бир қараб чиқар экан, — цех очмоқчиман. Сизга доимий иш бўлади. Агар кўнсанглар, олиб кетаман. Ҳозирча ҳамма турган жойида туради... Эртагача, чунки мен эртагача ётоқ жой топиб қўяман. Еб-ичиш, ётоқ менинг томонимдан бўлади. Ўқиш ҳам. Агар яхши ишласанглар, ойликларинг ҳам катта бўлади. Ҳеч нарсани яширмайман. Ҳаммаси кўзларингнинг олдида бўлади, — дея аёлларни ишонтиришга ҳаракат қилди.
Аёллар кўнишди. Ахир кунлик иш уларнинг ҳам жонларига тегиб кетганди. Баъзан шу кунлик иш ҳам бўлмасди. Баъзан шундай ишлар бўлардики, улар додлаб юборишига оз қоларди.
