— Ha, London butunlay boshqacha! Bu yerda hamma narsa katta. Odamlaram, suhbatlaram, kochayu binolar, malika saroyi, hatto qushlaram, hamma-hammasi. Qayerga qarama, guj-guj odam. Bilasanmi, Paro, odamlar Londonda hayotlaridan juda ham mamnun.
— Sen-chi?
— Menam. Nega sorayapsan?
— Shunchaki, aytchi, qishlogimizni hech esladingmi?
— Yoq... Haligi... Ahyon-ahyonda. Yotoqxonada ovqatlanayotib, onam yopgan nonni esladim. Kimdir bir-biri bilan urushsa, otamni esladim. Shu xolos. Ha, kechqurun sayrga chiqqanimda Dharandasning aravasini, uyqusiz tunlarda esa buvimni, faqat shularni esladim.
— Dev... a...
— Ha, nima?
— Meni-chi?
— Sirayam. Ha bir marta eslagan bolsam eslagandirman. Lekin, nimaga, qachon?...
— Nahotki eslamagan bolsang?
— Odam ozi uchun qadrli narsani eslaydi. Kechirasan-u, sen ... men uchun ...
— Shunaqa degin. Demak sen qadrlisan.
— Ha!
— Shuning uchun ham bitgan maktublaringni kuniga besh marta oqidim. Bir yilda qancha oqigan bolaman?
— Agar...
— On yildachi?
— Kopaytirsak... Agar...
