2022-09-01 08:05:23
#Истиғфор_китоб
ИСТИҒФОРГА ШОШИЛИШ ХОСИЯТИ
Инсоннинг қайсидир аъзоси жароҳатланса, унга тиббий ёрдам кўрсатилади. Агар банда гуноҳга қўл урса, қалби яраланади. Шунда у руҳий мададга – истиғфорга эҳтиёж сезади. Агар вақтида ёрдам кўрсатилмаса, кеч бўлиши мумкин. Билиб-билмай гуноҳ қилган одам ўша заҳоти истиғфор айтишга чақирилган. Жумладан, Аллоҳ таоло шундай марҳамат қилган: “Кимда-ким бирон ёмон иш қилса ёки жонига жавр қилса, сўнг Аллоҳга истиғфор айтса, Аллоҳни(нг қанчалик) кечирувчан, меҳрибон эканини билади”. (Нисо сураси, 110-оят).
Аввалги умматларда гуноҳ кечирилиши учун жудаям оғир шартлар қўйилган, ҳатто ўзини ўлдириш буюрилган. Шариати муҳаммадияда ҳаммаси осон, танглик йўқ. Хато қилдингми, айбингни тан олиб Аллоҳга истиғфор айтсанг, гуноҳинг кечирилади. Инсон шу йўл билан оғир руҳий зўриқишдан, юқори босимдан қутулади, елкасини тоғдек босиб турган маънавий юкдан халос бўлади. Каломи мажидда тақводор мўминлар сифати қуйидагича келтирилган: “Улар бирон фаҳш иш қилиб қўйсалар ёки ўзларига зулм қилсалар, дарҳол Аллоҳни эслаб, гуноҳлари учун истиғфор айтадилар – ҳар қандай гуноҳни Ёлғиз Аллоҳгина мағфират қилади – билган ҳолларида гуноҳларида давом этмайдилар”. (Оли Имрон сураси, 135-оят).
Инсон ҳаётда турли синовларга дуч келади, қийинчилик ёки фитналар гирдобида ўзи билмаган ҳолда гуноҳга қўл уради ёки билиб туриб шайтон васвасасига учади, Парвардигорига осий бўлади. Мана шундай пайтда мўмин бандага имкон берилади: истиғфор айтса, Аллоҳ уни кечиради. Гуноҳларни Меҳрибон Аллоҳдан бошқа ким ҳам кечиради оларди?!
عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهَا أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ يَقُولُ: اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ الَّذِينَ إِذَا أَحْسَنُوا اسْتَبْشَرُوا وَإِذَا أَسَاءُوا اسْتَغْفَرُوا. رَوَاهُ ابْنُ مَاجَهْ وَأَحْمَدُ وَالْبَيْهَقِيُّ وَسَنَدُهُ ضَعِيفٌ.
Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинишича, Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Ё Аллоҳ! Мени яхшилик қилганда севинадиган, ёмон иш содир этганда истиғфор айтадиганлардан қил!” деб дуо қилардилар (Ибн Можа, Аҳмад, Байҳақий ривоят қилган. Ривоят санади заиф).
Мусулмон одам хайрли ишни ихлос билан бажаради, бунинг эвазига мукофот олишига ишонади, “Мана шу амалим сабаб Аллоҳ розилигига эришаман”, деб хурсанд бўлади, қалби қувончга тўлади. Борди-ю, билиб-билмай гуноҳга қўл урса, Аллоҳга истиғфор айтади, тавба қилади. Мўмин банда солиҳ амал савобидан умид қилади, гуноҳ туфайли азобга йўлиқишдан қўрқади. Бир нарсани таъкидлаб ўтиш керак: тилида “тавба қилдим”, “айбимга иқрорман”, “Парвардигорим, Ўзинг кечир” деб туриб гуноҳдан тийилмай юравериш маъқул эмас. Айбдор одам хатосини тўғрилайди, уни бошқа такрорламасликка аҳд қилади. Шунда Аллоҳ уни кечиради. Йўқса, тил учида айтилган истиғфор фойда бермайди.
«Истиғфорнинг 40 хосияти» китобидан.
@Muhabbatim_Allohim_uchun
18 viewsSoliha, 05:05
