آرام باش ماهِ من! درست می شود... نه هیچ شبی، و نه هیچ زمستانی | 「 پسری که رهایش کردی 」

آرام باش ماهِ من! درست می شود...
نه هیچ شبی، و نه هیچ زمستانی دائمی نیست!
آفتاب می تابد،
شاخه ها جوانه می زنند و تمامِ شکوفه های در انتظار؛ متولد خواهند شد...
هیچ ابری تا همیشه در مقابلِ مهتاب، نمی ایستد و هیچ ماهی تا همیشه در حصار، نمی مانَد،
که حصار؛ جای ماه، آسمان؛ جای سیاهی و باغ؛ بسترِ شاخه های خشک و سرمازده نیست!
نور، سپاه سیاهی را می درد؛ حتی اگر به قدرِ روزنه ای باشد،
و بهار؛ هزار هزار زمستان را سبز می کند،
روزهای سخت، رو به پایان است ماهِ من؛
آرام باش...