چند روز پیش در یک میهمانی یکی از بستگان به فرزند هفت ساله‌ی | ایران آزاد و آباد (مهدی نصیری)
چند روز پیش در یک میهمانی یکی از بستگان به فرزند هفت ساله‌ی یکی از حضار گفت که: "شما که اینقدر عاشق سگی چرا یکی نمیخری؟" دخترک متعجب نگاهش کرد و گفت: " من صبح تا عصر مدرسه‌ام، بعدش غذا می‌خورم و استراحت میکنم و بعد باید پای مشق و درسم بنشینم. شب هم یه ذره بازی میکنم و کتاب می‌خونم و می‌خوابم. به نظر شما کی وقت میکنم که سگم رو تربیت کنم و بیرون ببرم و بهش عشق بدم؟" مرد پرسشگر چنان از سوالی که پرسیده بود شرمنده شد که فقط توانست بگوید: " چقدر شما باشعوری."
همان لحظه از دلم گذشت ای کاش که ذره‌ای از این همه فهم و درک این بچه را مسئولین ما داشتند! بالاخص شما خانم انسیه خزعلی! در صحبت های اخیرتان باز با لحن دستوری گفته‌اید: "خانواده‌ها از د‌وفرزندی به شش فرزندی برسند!" چشم عباس آقا! اطاعت امر. فقط یک مسئله‌ی بسیار کوچک و ناچیز وجود دارد و آن این است که: " فرزند آوری مهم‌تر است یا فرزندپروری؟" فرزندآوری را که خر و گا‌و و گربه و خوک هم می‌کنند. بعضا در هر زایمان هم حداقل شش فرزند به دنیا می‌آورند. نظر شما در مورد فرزندپروری چیست بانوی تحصیل‌کرده ی ادبیات عرب؟
خانم انسیه خزعلی! شک ندارم که شما آنقدر از نعماتی که خداوند به شما عنایت فرموده‌اند استفاده نکرده یا به غلط و بدترین وجه ممکن استفاده‌کرده‌اید که حضرت حق در حال بازستاندن تک‌تک آنها هستند. از جمله‌ی این موهبت‌ها عقل است. شما سال‌هاست چنان خود را به نفهمیدن زده‌اید که گویی از اساس عقل و درکی برای فهمیدن نداشته‌اید! بعضی موضوعات آنقدر بدیهی و ابتدایی‌ست که فرزندان کوچک ما در این عصر هم به درستی آنها را دریافت می‌کنند.
خانم انسیه خزعلی! کم کاری این بار ما را به پسر عزیزتان ببخشید. ببخشید که ما حدود دو میلیون دلار نداریم که برای فرزندمان مثل حمیدِ شما خانه‌ای در ونکوور کانادا بخریم. ببخشید که نمی‌توانیم برایش شرکت تاسیس و آینده‌اش را تضمین کنیم. ببخشید که ما مثل کبری خانوم -خواهر مکرمه‌تان- نمی‌توانیم فرزندانمان را به آمریکا بفرستیم و خیالمان را راحت کنیم که حداقل های زندگی را دارند و در آرامش زندگی می‌کنند. ببخشید که ما مثل شما و همسرتان -آقای رضازاده- پست‌های آنچنانی دولتی با حقوق‌های اینچنینی نداریم.
خانم محترم! ما در کشوری که شما و امثال شما برای ما ساخته‌اید برای به دست آوردن یک لقمه نان در حال جنگیم! کدام احمقی را سراغ دارید که زیر باران توپ و ترکش و خمپاره فرزند بیاورد؟
ما همه زخمی هستیم، مجروحیم اگر مرهمی داری بیاور وگرنه زبان به کام بگیر و نمک نپاش!
