ВИЖДОН АЗОБИ Бир куни катта танаффусда лицей ҳовлисида ўйнаб | ❀𝕸𝖚𝖓𝖈𝖍𝖔𝖖𝖈𝖍𝖆𝖒❀

ВИЖДОН АЗОБИ

Бир куни катта танаффусда лицей ҳовлисида ўйнаб юрган эдик, бирдан директор келиб қолди. Янги болага кўзи тушган бўлса керак, дарҳол уни чақирди. Бола югуриб олдига келди. Келишга келди-ю, лекин чўнтагидан қўлини олмади. Ўйин таққа тўхтади. Боланинг қўли ҳамон чўнтакда. Ҳаммамиз хавотирга тушдик. Чунки директор қанақа баджаҳл одам эканини биламиз. — Нега қўлингни чўнтакка тиқиб турибсан? — ўдағайлади у. Янги бола бошини қуйи солганича чурқ этмай тураверди. — Чиқар қўлингни! Директор қаттиқ ўшқирди. Бола қимир этмади. — Кармисан, сенга айтяпман! — Эшитдим, афандим, — зўрға жавоб берди у. — Эшитган бўлсанг, нимага серрайиб турибсан? Ол қўлингни чўнтакдан! Бола секин бошини кўтариб, атрофини ўраб олган тенгқурларига, кейин қаршисида турган директорга мўлтираб қаради. Aммо чўнтакдаги қўлини қимир-латмади. — Безорихона эмас бу ер! Aйтган гапни қил, аблаҳ! Қони қайнаган директор қулочкашлаб туриб боланинг юзига қаттиқ тарсаки туширди. Бола гуп этиб ерга ағдарилди. Шимининг чўнтагига тиқилган чап енги шалвираб, ёнига тушди. Ҳамма турган жойида қотиб қолди. Ўртага муд-ҳиш сукунат чўкди. Директор сурат бўлиб қолган эди. Бола қўлсиз экан. Бир қўли йўқлигини бизга билдирмаслик учун енгини шимининг чўнтагига қайириб юраркан. Директорнинг кўзига ёш келди. Ерга энгашиб болани ўрнидан турғазди. Кейин синиқ оҳангда: — Шуни илгарироқ айтсанг бўлмасмиди, бўтам, — деганича уни қўлтиғидан олиб, хонасига бошлаб кетди. Ўша кунги воқеадан кейин қўлсиз болани мактабда қайта кўрмадик. Бола бечора умуман мактаб остонасига бошқа қадам босмади. Директор унинг уйига бориб ўзидан ва ота-онасидан кечирим сўради. Мактабга қайтиб келсин, ўзим унга қараб юраман, деб ялинди ҳамки, бола бу даргоҳга қайта қадам босмади.

Aзиз Несин

@Ruhiybarkamollik