کودکان سرشار از کنجکاوی و اعتماد به دنیا هستند. آنها تمام دنیا را می خواهند بچشند، حس کنند و بشنوند. آنها جست و خیز می کنند و می پرسند و بزرگ می شوند و در این مسیر به همراهی و حمایت بزرگترها احتیاج دارند. غذای روح کودکان آمیخته ای از عشق و محبت و نوازش است. کودکان با اعتماد به بزرگترها از محبت آنها سرشار می شوند. اما گاهی این محبت، شکل و بوی دیگری می گیرد. شکلی که کودک را آزرده می کند. در اينجور مواقع کودک بین احساس خودش و احساسی که دیگران به او منتقل می کنند سردرگم و گیج می شود. گاهی پیش می آید که کودک ازینکه در آغوش اقوام باشد استقبال نمی کند. شما در این مواقع چه می کنید؟ وقتی کودک دلش نمی خواهد پدربزرگ یا دایی یا عمویش او را ببوسند، چه واکنشی دارید؟ بسیار شنیده ایم که والدین کودک را تشویق می کنند علی رغم احساس خودش رفتار کند. به کودک گفته می شود: به دایی بوس بده برو بغل عمه در حالی که کودک میل ندارد. این رفتار بزرگترها بی احترامی به احساس کودک است. علاوه بر اینکه بی احترامی به حوزه مالکین بدن کودک هم به حساب می آید. اگر کودک نتواند به احساس خوشایند یا ناخوشایند خودش اعتماد کند، در مقابل تعرضات جنسی بیشتر آسیب پذیر می شود. دقت کنید که قصد ما این نیست که کودکمان را از آغوش محبت آمیز اقوام دور کنیم. چون این دوری هم برای کودک عوارض ناخوشایندی دارد. بلکه هدف این است که به کودک بیاموزیم به احساسی که دارد اعتماد کند.
حتی در دوران نوزادی این قاعده وجود دارد. اگر نوزاد 6 ماهه شما نمی خواهد از آغوش شما به آغوش کس دیگری برود با زور و اجبار این کار را نکنید. نوزاد 6 ماهه اگر بخواهد به بغل کسی برود خودش دستش را باز می کند. شما این رفتار را به حساب میل او بگذارید. اما اگر به شما چسبید از خودتان جدایش نکنید. می توانید برای اقوام توضیح دهید که این کار برای سلامت روحی و روانی نوزاد لازم است. یادتان باشد قرار نیست دچار افراط و تفریط شویم و نگذاریم کسی به نوزادمان دست بزند. حضور در خانواده و فامیل کودک ما را اجتماعی بار می آورد.
وقتی شما به عنوان والدین به احساس کودک و جسم او احترام می گذارید و احساسش را مهم می دانید، به او می آموزید که به احساسش اعتماد کند. هروقت دچار احساس ناخوشایندی شد خیلی محکم بگوید: نه! نمی خواهم مرا ببوسید... نمی خواهم مرا در آغوش بگیرید. چنین آموزشی کودکتان را از آسیب ها محافظت می کند.
