Икки йигит суҳбатлашди. — Қаерда ишлайсан? — Фалон жойда. — Ойлигинг қанча? — 1 млн 700 минг. — Атиги 1 млн 700 мингми? Оз-ку? Шунча пулни қандай етказасан? Бу гапни эшитиб у ишини ёмон кўрди. Маошини кўтаришларини сўраб, шикоят қилди. Бошлиғи бош тортди. Ишдан бўшатди. Иши, оз бўлса ҳам пули бор эди. Энди тамоман ишсиз қолди.
Бир аёл бошқасидан сўради. — Яқинда фарзандли бўлдингиз. Туққанингизда эрингиз нима совға қилди? — Ҳеч нима. — Шу тўғрими, ўзингиз айтинг? Сиз не азоблар билан унга фарзанд туғиб берсангиз-у, у совға бермаса? Нима, сизни қадрингиз йўқми? Бу гаплар унинг юрагига ўқдай қадалди. Эри ишдан қайтганида ғазаб билан кутиб олди. Уришишди. Жанжаллашишди. Ахири совға ўрнига ажралишга эришди.
Ота хотиржам яшарди. Ундан сўрашди: — Нима ўғлингиз сизни кўришга тез-тез келиб турмайди? — Иши қийин. Бўш вақти кам. — Сиз учун ҳам вақти йўқлигига ишонасизми? Ота фарзандидан олдин рози эди. Энди ундан гина қилишни бошлади. Қалбидаги мусаффолик кетди. Ишончи лойқаланди.
Бунақа саволлар ҳаммамизга берилади. Ҳар куни. Ҳар доим. Ҳам эшитамиз. Ҳам айтамиз. Биз уни эшитаётган одамга қандай таъсир қилиши хаёлимизга ҳам келмайди. Оддий бир сўз билан инсоннинг ҳаётини, борини барбод қиламиз...
Тафаккур қилинг! Исёнга, ношукрликка сабаб бўлманг! Бу инсонга ёмонлик қилиш билан тенг...
