Тўртинчи марта қўнғироқ қилганида куёви гўшакни кўтариб “Ҳа”, | Хаётий ва тўқима хикоялар 📖

Тўртинчи марта қўнғироқ қилганида куёви гўшакни кўтариб “Ҳа”, деб қўйди. Гарчи у ҳамиша шундай жавоб қайтарса-да, бу сафаргиси қайнотага қўполроқ оҳангда бўлиб туюлди.
-Бу менман...-деди Шариф айбдор одамнинг овозида.
-Танидим,-деб куёв салом берди.
-Қизлар мошхўрда қилиб қўйишувди,-деди Шариф.
-Ҳа, кўрдим,-деди куёв.
-Қизларнинг қўли бирам ширин, кўз тегмасин,-деди қайнота мақсадга ўтишга қийналиб. Унинг мушкулини куёв осон қилди:
-Баннисага ўтишга вақтим бўлмаяпти, сиз бордингизми, дўхтир нима деяпти?
Учтагина сўзнинг тилдан учиши наҳот бунчалик машаққат бўлса?!
Ота-она фарзандига меҳр бериши мумкин, юрак қўрини ҳам бериши мумкин...
Оёғини ёки қўлини бериши мумкин эмас....
Оёқ ёки қўл нима экан, бу сўзларни айтгандан кўра жонини бериб юборса осонроқ кечарди...
Олим шумхабарни эшитиб жим қолди. Қайнотасининг қийноғини ҳис қилмади. Шариф нафас ютганича куёвидан сўз кутди. Орадаги сукут тасаллига бўлган умидни бўғиб ўлдирди. Шариф куёвининг бақириб беришига ҳам рози бўлиб қолди. Нима деса ҳам майли, жим турмаса бас... Унинг жим туриши ўтмас пичоқ билан сўйишдан баттар эди.
Сукутни Шарифнинг ўзи бузишга мажбур бўлди:
-Бу ҳозирча таҳмин экан... Сиз розилик бермасангиз ҳеч нима қилишолмайди...
-Дўхтир дегани тахмин қилмайди. Кесадиган бўлса кесаверади,-Олим шундай деб яна бироз сукут сақлади-да, телефондаги суҳбатга ғоят совуқ оҳангда якун ясади:- Бўпти, ўйлаб кўрарман...
Телефонни деворга ургиси, тепкилаб пачоқлаб ташлагиси келди. Бир сўкинди-да, меҳмонхонага кириб жавонни очди. Асабини босиш мақсадида конъяк қўйиб ичди. Қизлари узун столнинг бир томонига дастурхон тузаб кетишган эди, очиб ҳам қарамади. Оромкурсига чўкди. Асабини босиши, тинчлаштириши шарт бўлган ичимлик ичини баттар куйдирди. Катта хона уни ютворай деди. Қайнотасининг гаплари қулоқлари остида акс-садо бергандай жаранглайверди:
“...Операциясиз бўлмас экан... Оёқларини кесмаса бўлмас экан... Кесмаса бўлмас экан... Оёқларини... оёқларини... Сиз розилик бермасангсиз... розилик... кесмаса... рози...”
Шашт билан ўрнидан туриб кетди. Жавонга яқинлашиб, яна қуйиб ичди.
“Наҳотки шу гаплар рост бўлса?-деб ўйлади.-Бу қанақа латта дўхтир экан, оғриган оёқни шартта кесиб ташлайверса... Бекор айтибди! Рози бўладиган аҳмоқ йўқ. Оёқсиз хотин... Биттаси бўлса ҳам майли эди... Яна иккаласини бараварига...”
Хонага сиғмай ҳовлига чиқиб у ёқдан бу ёққа юра бошлади. Сўнг бир қарорга келиб ҳовузча олдида тўхтади-да, чўнтагидан телефон чиқариб, керакли рақамни терди. У томондан овоз келгач, гапни калта қилди:
-Собит, ўзингмисан? Ҳамдамни топиб келгин. Гап бор. Ланжлик қилмай, тез келларинг.
-Ваҳмангдан ўлгирдим,-деди Собит.-Шу пайтда бориб нима қиламиз?
-Нима қилардинг, куйдиргингга мошхўрда ичиб кетасан. Кел, дегандан кейин келавермайсанми?
-Тинчликми, хотининг яхшими, ишқилиб?..
Олим жавоб бермай, телефонни ўчирди.