2023-02-17 20:52:48
— Jonginam, seni hiding shunaqangi shirin-ki... Seni qo'yib yuborgim kelmayapti...
— Men shu yerdaman. Ammo sen bilan bunaqa uzoq raqsga tusha olmayman.
— Lekin nima uchun?
— Chunki meni ishlarim bor, majburiyatlarim bor, bolalarim bor. Oxir-oqibat ishlashim kerak. Men ham doim o'ynab, kulib, hursand bo'lib yurgim keladi! Ammo unday bo'lmaydi! Buning iloji yo'q.
— Kim senga shunday dedi?
— Barcha! Hamma shunday deydi.
— Lekin senga "bu ilojsiz" deb aynan kim aytti? Eslab ko'rchi.
— Masalaan... Mm... misol uchun...
— Ko'rdingmi?
— Ha. Demak men o'zim ekanman-a?. Demak men o'zim o'zimga o'ynab, kulib, raqsga tushishga ruhsat bermayapman.
— Aynan shunday.
— Ho'p. Boshqachasi ham bo'ladimi? Hayotda har kuni hursand bo'lib yursa bo'ladimi? Shunday ham bo'ladimi?
— Azizim, senga qanday juft uchraganini tasavvur ham qila olmaysan. Seni belingdan qattiq tutishimni sezayapsanmi? Yaqinroq kel. Uyalma, bundan ham yaqinroq. Qo'llarimning kuchini sez, belimdan usha. Men juda juda qudratliman. Ammo menga sendan bir narsa kerak.
— Nima u? Hoziroq ayt! Cho'zma.
— Ishonch. Seni menga ishonching kerak. Ishonch menga kuch beradi. Seni ishonching. Sen hamma narsaning iloji borligiga ishonishing kerak. Doim hursand bo'lishing mumkin, har kuni men bilan raqsga tushishing bilan rohatlanishing mumkin.
— Meni ishlarimchi, bolalarim? Ularga kim qaraydi?
— Azizim, sen bularni barchasini bir vaqtda qilsang bo'ladi. Ahir bizning raqsimiz — bu qalblarning eng pok raqsi. Meni ismim esingdami?
— Ha, seni ismimng Hayot! Unday bo'lsa, meni raqsda aylantir, bor kuching bilan aylantir!
26.02
4.0K views17:52
H
