​​​​Ажал (Бўлган воқеа) Умр нақадар қисқа... Кўз олдимда қан | 📚 Hikoyalar 📚

​​​​Ажал
(Бўлган воқеа)

Умр нақадар қисқа... Кўз олдимда қанчадан - қанча инсонлар бу дунёдан кетдилар. Ҳали ўрта ёшга ҳам, қариликка ҳам етмай кетганлари қанча... Эй, воҳ!
Бу воқеага ҳам 14 йил бўлар экан! Ўша кезлари ўзим анча ёш маҳалим эди! Кечқурунги овқатга хоним қилаётган эдим. Телефон чалди. Кўтарсам синглим: "Зулфияопа ҳали ҳеч кимга айтилмади. Сизга айтяпман. Мени айтганимни айтманг!", деди ховлиқиб. "Тинчликми? Нима бўлди?", деб сўрадим. Холамнинг ўғиллари сувга чўкиб кетганини, эркаклар қидиришга кетишганини айтди. Устимдан муздек сув ағдарилгандай, ошхонага югуриб чиқдим. Қайнонамга бўлган воқеани айтдим. Худди мен борсам, жияним топилади - ю, тирик қоладигандек руҳсат олиб, кийиниб йўлга тушдим. Борсам ҳамма бир алфозда. Ҳеч кимнинг саси чиқмас, ҳамманинг кўзи бир нуқтага тикилган эди. 2 соат деганда сувдан жасадни топиб чиқишди. Тўғри касалхонага текширувга олиб кетишди. (Яъни, жасадни ёришга) Болаларим ёш бўлгани туфайли уйга қайтдим. Эрталаб шоша - пиша жанозага кетдик. Тумонат одам. Ҳали ўлик келмаган экан. Бироздан сўнгра оқ дамасда жиянимни олиб келишди. Бизнинг оилада алҳамдулиллаҳ, диний ҳаёт ҳукмрон сургани учун, бақир - чақир бўлиб кетмади. Ҳамма инграб, ичига ютиб йиғлади. Холам бечора адойи тамом бўлган эдилар. Овозлари ҳам чиқмади. Ўликни ювишга олиб кириб кетишди. Биз 3 - 4 аёллар кафанни тикишни бошладик. Ҳамманинг дами ичида. Ювиб бўлгач, ғассол чиқиб: "Ўрамасимиздан оналари кириб, кўрсинлар", деди. Чаққонлик билан холам билан бирга хонага кириб олдим. Ё, Аллоҳ Қудратингдан!!! Жияним нур ичида ётар эди. Худди ухлаётган одамдек. Танасининг ҳеч бир ерида на тилинган, на кўкарган жойи йўқ эди. Кўзимга жуда чиройли, оппоқ бўлиб кўринди. Холам: "Болам мендан рози бўлгин! Дийдор Қиёматга қолди", дея олдилар холос. Мен ҳам нимадирлар деб рози - ризолик тилаган бўлдим. Аммо нима деганларимни эслай олмайман! Кафанланиб бўлганидан сўнг урф - одатимизга кўра духоба сўрашди. Ёш вафот этса, қизил духобага ўралар экан. Онам қаердандир қизил духоба олиб, холамга кўрсатдилар: "Опа, шунга ўраладими? Шуни берайми?". Шу пайтгача овозлари чиқмаётган холамнинг овозлари отилиб чиқиб кетди: "Буни тўйига деб олгандим. Бунча шошасизлар? Озгина сабр қилиб туринглар?", деб йиғлашга тушдилар. Қўшилишиб йиғладик. Барибир ўша қизил духобага ўралди.
Жияним 30 порани ёдлаган мураттаб қори эди. Коллеж, институт, университет деган жойларда ўқимади. Умрининг сўнгига қадар Аллоҳдан шаҳидликни сўраб яшади. Ўша куни эрталаб синглисига: "Бугун туш кўрибман! Тушимда сувда балиқ бўлиб, сузиб кетаётган эканман", деб айтган экан. Кечки пайт унинг туши рўёбга чиқди!
21 ёшида Аллоҳ ҳузурига йўл олди!!!
"Бирон жон эртага нима иш қилишини била олмас. Бирон жон қай ерда ўлишини ҳам била олмас". ( Луқмон: 34)

Зулфия Махмуд сахифасидан

@hikoyalar2019