Мелиса дўхтирга борибди.
— Дўхтир икки уч ойдан бери кайфиятим йўқ, уйда ҳар куни жанжал, ўз-ўзидан жаҳлим чиқиб кетаверади, ароқ ичсамам кайф қилмаяпман...
— Биласизми сиз бирорта психатерапевтга учрашинг, муҳими ҳеч қандай сир, яширин гап қолмасин. Уят-пуятни йиғиштиринг шундагина енгил тортасиз...
Орадан бир ой ўтибди. Дўхтир кўчада мелисани кўриб қолиб, ундан сўрабди:
— Хўш нима бўлди учрашдингизми психотерапевтга, қандай бўлди? — деса,
Мелиса:
— Шкалат бўлди-да дўхтир. Бошида у сирим йуқ деб сал пал оёқ тиради, почкасига дубинка билан икки мартта солгандим, хотинига хиёнат қилишини, боласини пора бериб ўқишга киритганини, дорини қиммат сотаётганини, ва олтита касалдан пора олганини тан олди... — диямуш...
ФАРҒОНАЛИКЛАРГА КОШИЛИНГ
https://t.me/+84g2FcvAWD40YWYy
