“Кўпчилигимиз яхши биламиз, қадимги Рим ҳуқуқида
олтин қоидалар бор. Масалан,
“ҳеч кимга бажариб бўлмайдиган мажбуриятни юклама” ёки
“қонун – имконсиз нарсани талаб қилмайди”, каби қоидалар шулар жумласидандир.
Афсуски, миллий қонунчилигимизда
бажариб бўлмайдиган ёки бажариш қийин бўлган нормалар ҳам учраб туради. Аслида, қонунлар
инсонга ҳеч қачон ортиқча талаб қўймаслиги керак.
Ортиқча талаб, аввало,
ортиқча харажат дегани. Қолаверса,
бу коррупцияга йўл очади.
Мана, бир мисол, фуқаронинг ипотека кредитидан 3 миллион сўмлик уч ойлик қарзи бор.
Амалдаги қонунчилигимизга кўра,
банк қарздорни судга беради. Лекин, бу масалада даъво аризаси 3 миллион сўм, яъни
реал қарз бўйича эмас, балки кредитнинг тўланмаган қисмига, дейлик, 250 миллион сўмга нисбатан берилади.
Суд аризани кўриб чиқиб, қарздордан 10 миллион сўмдан ортиқ давлат божини ундириш ва шартномани бекор қилиш бўйича қарор қабул қилади. Ўзингиз ўйланг,
3 миллион сўмни тўлай олмаган фуқаро 10 миллион давлат божини қандай тўлайди?"
