Эркак хотининг туғилган кунида ваза совға қилди.  Бу баланд бў | Aytilmaydigan gaplar

Эркак хотининг туғилган кунида ваза совға қилди.  Бу баланд бўйли, оғзи ингичка, гӯзал ваза эди.  Бу қимматбаҳо совға аёлга жуда ёқган эди.  Уни уйнинг энг яхши жойига қўйди.  Эртаси куни хариддан қайтганида, уни қўйган ерида кўрмади.  Кеча эри ўзи билан олиб келган қизил атиргуллар гулдондан чиқиб, хонада полга сочилиб кетган эди.  У дарҳол ўғлини чақирди.
Унинг олдига етти ёшдан ошмаган бола югуриб келди.  "Ваза қаерда?"  — деб сўради ўғлидан.  "Мен уни синдирдим", деди бола.  “Синганларини  йиғиб, ахлатга ташладим.  Бирон жой кир бӯмади, тозаладим ойи.  Гулларга ҳам ҳеч нарса бўлмади”
Аёл бирдан ақлдан оза ёзди. Бир муддат жавради.  Бу унинг жаҳлини босишга етмаган бўлса керак, чунки уч дақиқадан сўнг у боланинг ёқасидан ушлаб, ваҳшат билан силкита бошлади.  “Нега синдирасан!  Отанг уни эндигина сотиб олган эди. Нархини биласанми?"  Кейин боланинг юзига шапалоқ урди.  Бола титраб кетди.  Яна шапалоқ ейишдан қўрққандек қўлини кўтарди.
"Мен уни синдирганим йўқ", деб тан олди у бирдан.  Еган шапалоқнинг шиддатидан чап ёноғи лов-лов ёниб турарди.  У кўз ёшларини тия олмади: “Ваза диван ортида”.  Кейин хонасига югурди.  Аёл турган жойида қолди.
-Гапи ростми?!
- У бориб диван орқасига қаради.  Ваза ўша эрда эди.  У синмаган ва ҳатто тирналмаган эди.  Тўсатдан у қаттиқ пушаймонлик ҳиссини ҳис қила бошлади.  Боласини урган қўли худди ўғлининг чап ёноғига ўхшаб ловвиллаб ёна бошлади.
Нега у бундай иш қилди?  Нега у ваза синган деди?  Ўйлаб ӯйининг охирига етолмагач, тўғри хонасига йӯл олди.  Бола каравотда ётиб, тиззаларини қорнига тортди ва орқасини деворга қўйиб йиғлашда давом этди.  Онаси уни кўтармоқчи бўлди.  Ўғил ўжарлик қилиб , унинг қучоғидан бўшаб, яна каравотга ташланди.  Ниҳоят, аёл таслим бўлди ва шунчаки ўтирди.
"Нега бундай қилдинг?"  деб сўради.  У ҳам ўрнидан турмай, ётган жойидан тушунтира бошлади.  “Бугун мактабда бир бола онасининг энг чиройли чинни лаганини синдириб қӯйган экан.  Онаси ҳам ундан қаттиқ жаҳли чиқиб урибти.  Шунинг учун мен унга, агар мен шундай иш қилсам, онамни мендан жаҳли чиқмайди, урмайди,  чунки у мени жуда яхши кўради дедим.  Менга шундай қилсанг, кўрасан, деди”.  Сўзини тугатгач, яна йиғлай бошлади.
"Болам," деди аёл ўзининг энг юмшоқ овози билан болани қўлига олиб.  Бу сафар бола эътироз билдирмади.  У оҳиста бошини онасининг кўксига қўйди ва йиғлашда давом этди.  – Ваъда бераман, ўғлим, агар яна бирор нарсани синдирсанг, сенга ҳеч қачон жаҳл қилмайман ҳам урмайман ҳам.  Бу ваъда боланинг хафалигини кетгазиш  учун жуда яхши услуб эди.  Чунки ҳар лаҳзада уйда нимадир синиши мумкинлигини иккаласи ҳам билишарди.
"Энди ҳеч қачон ғазабланмайсизми? "  - деди бола.
"Йӯқ!"  — деди онаси.
— Ваъдами?
– Ваъда бердим ўғлим, энди ҳеч қачон жаҳл қилмайман.
Ўғли тўсатдан каравотдан сакраб тушди ва йӯлак бўйлаб югурди.  У чиқган хонадан идиш сингани овози келди.  Аёл у эрга югурди ва кўрган нарсасидан ҳайратда қолди.  Ҳозиргина жуда ёрқин порлаб турган чиройли ваза энди парча-парча бӯлиб, бутун хонага сочилиб ётарди.  Вазанинг бӯлаги ичида кичик Суперқаҳрамон ӯйинчоғи модели ётарди.
"Ичига тушиб кетган эди", деди бола.  “Ололмадим, қўлим сиғмасди.  Сиз ғазабланмасликка ваъда берган эдингиз.  Қолаверса, шапалоқни олдиндан еб қўйганман”.  Кейин у ўйинчоқ моделини олди ва ташқарига отилди.  Дўстлари ӯйин учун уни кутишарди.